Γρηγόριος Παλαμας
„Τί χαρά είναι αυτή! Τί θαύμα! Πώς μπορούμε να ευχαριστήσουμε εκείνους τους ασκητές που τόσο εξάγνισαν την ψυχή και το σώμα τους, τόσο αγιάστηκαν με το να είναι κοντά στο Θεό, ώστε μπόρεσαν να μας ανοίξουν εκείνο το μυστήριο: ότι ο άνθρωπος είναι αρκετά μεγάλος για να δεχτεί τη θεϊκή παρουσία μέσα του, και περισσότερο από το να τη δεχτεί, όχι μόνο να είναι ένα δοχείο της θεότητας, ένας ναός του Θεού, μα να ενωθεί με το Θεό τόσο, ώστε ο Θεός και ο άνθρωπος να ενώνονται σε ένα μυστήριο, όπου ο άνθρωπος απομένει άνθρωπος και ο Θεός δεν περιορίζεται σε κανένα πλαίσιο.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για τον Γρηγόριο Παλαμά
Η Εκκλησία σήμερα μας θυμίζει, ανάμεσα σε άλλους αγίους, τον Γρηγόριο Παλαμά. Ο Γρηγόριος Παλαμάς έζησε τον 14ο αιώνα και είναι ένας από τους τελευταίους πιο σημαντικούς αγίους, αν εξετάσουμε τί έχει αποκαλυφθεί για τον Άνθρωπο και για το Θεό στη διδασκαλία του. Εκφράζει την εμπειρία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ιδιαίτερο των ασκητών του Αγίου Όρους των πρώτων δεκατεσσάρων αιώνων. Κήρυξε το μεγαλείο του ανθρώπου και ότι ο Θεός είναι απερίγραπτα κοντά μας. Η διδασκαλία του αγγίζει το θέμα της χάρης του Θεού. Δίδασκε ότι η χάρη δεν είναι μόνο ένα δημιουργημένο δώρο, με το οποίο ο Κύριος πλουτίζει αυτούς που Τον αγαπάνε, που είναι πιστοί σ΄Αυτόν, αλλά η χάρη είναι ο ίδιος ο Θεός, που ξεχειλίζει πέρα από τη άκρη της θεϊκής Του απερίγραπτης ύπαρξης και φτάνει σε μας σαν ένα κύμα της θάλασσας, μας περιλαμβάνει και μας κάνει να συμμετέχουμε στην ίδια Θεότητα. Στην διδασκαλία του έκφρασε με ένα καινούργιο τρόπο τα παλιά λόγια του Αποστόλου Πέτρου, που μας λέει ότι μας κάλεσε ο Θεός για να γίνουμε μέτοχοι της ίδιας θείας φύσεως, για να ενωθούμε με το Θεό τόσο ώστε να μας διαπεράσει η ίδια θεότητα ψυχικά και σωματικά, για να είμαστε σαν το σίδερο που πυρώνει από φωτιά, για να φλεγόμαστε κι εμείς και να λάμπουμε από την παρουσία του Θεού μέσα μας.
Τί χαρά είναι αυτή! Τί θαύμα! Πώς μπορούμε να ευχαριστήσουμε εκείνους τους ασκητές που τόσο εξάγνισαν την ψυχή και το σώμα τους, τόσο αγιάστηκαν με το να είναι κοντά στο Θεό, ώστε μπόρεσαν να μας ανοίξουν εκείνο το μυστήριο: ότι ο άνθρωπος είναι αρκετά μεγάλος για να δεχτεί τη θεϊκή παρουσία μέσα του, και περισσότερο από το να τη δεχτεί, όχι μόνο να είναι ένα δοχείο της θεότητας, ένας ναός του Θεού, μα να ενωθεί με το Θεό τόσο, ώστε ο Θεός και ο άνθρωπος να ενώνονται σε ένα μυστήριο, όπου ο άνθρωπος απομένει άνθρωπος και ο Θεός δεν περιορίζεται σε κανένα πλαίσιο.
Όλο αυτό μιλάει για την αγάπη του Θεού. Εμείς διστάζουμε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον, φοβόμαστε επίσης να επικοινωνήσουμε βαθιά. Ο Θεός δεν φοβάται. Δίνει τον Εαυτό του ολότελα. Στη γή έδωσε τη ζωή Του και πέθανε στο σταυρό, και στην αιωνιότητα μας αφήνει να συμμετέχουμε στη θεϊκή φύση μέσω του Χριστού, μέσω της δύναμης και της χάρης του Αγίου Πνεύματος. Τότε μπορούμε να καταλάβουμε ό,τι είπε πιο πρίν – δώδεκα αιώνες πριν από τον Γρηγόριο Παλαμά – ο ‘Αγιος Ειρηναίος της Λυών, ότι η δόξα, η λάμψη του Θεού είναι ο άνθρωπος που έφτασε ολόκληρο το μεγαλείο του. Είπε, ότι ο Θεός μας κάλεσε για να ενωθούμε με το Χριστό, για να δεχτούμε το Άγιο Πνέυμα, για να μας τυλίγει η θεϊκη φωτιά τόσο, ώστε να γίνουμε μαζί με το Χριστό ένα σώμα που η κεφαλή του είναι ο Χριστός και τα μέλη είμαστε εμείς, ώστε στο τέλος του χρόνου θα υπάρχει μόνο μια ανθρωπότητα, ένας Άνθρωπος με πολλά πρόσωπα και αυτός ο Άνθρωπος σε σχέση με τον Θεό θα είναι ο Μονογενής Υιός Του.
Αμήν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου