ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΑΔΕΙΑ ΟΡΑΜΑΤΩΝ ΣΕ ΠΙΣΤΟΥΣ-ΑΠΙΣΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ;

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΑΔΕΙΑ ΟΡΑΜΑΤΩΝ ΣΕ ΠΙΣΤΟΥΣ-ΑΠΙΣΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Ιώβ, Κεφ. Λγ΄ «14 ἐν γὰρ τῷ ἅπαξ λαλῆσαι ὁ Κύριος, ἐν δὲ τῷ δευτέρῳ 15 ἐνύπνιον, ἢ ἐν μελέτῃ νυκτερινῇ, ὡς ὅταν ἐπιπίπτῃ δεινὸς φόβος ἐπ΄ ἀνθρώπους ἐπὶ νυσταγμάτων ἐπὶ κοίτης. 16 τότε ἀνακαλύπτει νοῦν ἀνθρώπων, ἐν εἴδεσι φόβου τοιούτοις αὐτοὺς ἐξεφόβησεν 17 ἀποστρέψαι ἄνθρωπον ἀπὸ ἀδικίας, τὸ δὲ σῶμα αὐτοῦ ἀπὸ πτώματος ἐρρύσατο.»

Ενύπνια και οράματα

Ενύπνια, οράματα ακόμη και εν γρήγορση, κ.λ.π. δαιμόνων, του διαβόλου ή του Ίδιου του Χριστού, μπορούν να συμβούν σε πιστούς και απίστους για διδακτικούς σκοπούς (Πράξεις των αποστόλων, Κεφ. Β΄ «17 καὶ ἔσται ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις, λέγει ὁ Θεός, ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ Πνεύματός μου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα, καὶ προφητεύσουσιν οἱ υἱοὶ ὑμῶν καὶ αἱ θυγατέρες ὑμῶν, καὶ οἱ νεανίσκοι ὑμῶν ὁράσεις ὄψονται, καὶ οἱ πρεσβύτεροι ὑμῶν ἐνύπνια ἐνυπνιασθήσονται· »). Στην Ορθοδοξία, δηλαδή κάτω από το δόγμα που αφορά την σωστή θέαση του πραγματικού Θεού κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί με την άδεια του Θεού και όχι επειδή ο πιστός ή ο άπιστος προσπαθεί εναγωνίως να βιώσει οπωσδήποτε το μεταφυσικό ή επειδή έχει κάποιες «φυσικές DNAϊκές ικανότητες», και οι πλανεμένοι τον βαπτίζουν ενδιάμεσο ή όπως αλλιώς και τρέχουν σε αυτόν για να «μιλήσουν σε νεκρούς» και στα «πνεύματα». Οι νεκροί ανήκουν στον Θεό και μόνο ο Θεός μπορεί να δώσει μια τέτοια άδεια επικοινωνίας τεθνεώτος με ζωντανό, όχι το «μέντιουμ» και ο κάθε εκτός εκκλησίας πλανεμένος.

Ο πιστός - άπιστος

Μπορούν επίσης να συμβούν οράματα επί της απιστίας ενός πιστού της Αγίας Τριάδας ή της πίστης ενός απίστου. Όμως τι σημαίνει απιστία ενός πιστού και πίστη ενός απίστου; Δεν είναι μήπως αντιφατικά αυτά τα κατηγορήματα; Όχι. Διότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι πιστός εις τον Χριστό - Θεό με την καρδιά του, δηλαδή να αγαπά τον Ιησού ή να επιθυμεί βαθιά στην ψυχή την ύπαρξη αυτού του Θεού ή ακόμη και να θεωρεί τον κόσμο ανώφελο και μάταιο άνευ της ύπαρξης Αυτής της θεότητας ή να επιθυμεί να επικρατήσει η διδασκαλία Του επί της Γης, αλλά να είναι άπιστος με την «λογική» του, δηλαδή με την νόησή του. Η νόηση είναι αποτέλεσμα εισόδου στοιχείων και επεξεργασίας αυτών. Άνθρωποι που δεν έχουν «είσοδο» στοιχείων περί της ύπαρξης του Θεού, ζουν ακόμη με τον πτωτικό χαρακτήρα του ανθρώπου, σύμφωνα με το οποίο και παραλλαγές αυτού «όσα δεν βλέπω δεν υπάρχουν» ή «όσα δεν θέλω να δεχθώ δεν υπάρχουν» ή «δεν υπάρχει άρα δεν μπορώ να δω» ή «τόσα χρόνια ζω δίχως Θεό άρα δεν υπάρχει» ή «δεν με ενδιαφέρει άρα δεν υπάρχει» ή «αυτό το θαύμα επιτελείται και αλλιώς επιστημονικά» ή «υπάρχουν και άλλες θρησκείες και όλα είναι ίδια» κ.α. Σε αρκετές τέτοιες περιπτώσεις, που ο Θεός γνωρίζοντας πάντα τι συμβαίνει μέσα σε κάθε άνθρωπο  (Προς Εβραίους, Κεφ Δ΄ «12 Ζῶν γὰρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργὴς καὶ τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ διικνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τε καὶ μυελῶν, καὶ κριτικὸς ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας, 13 καὶ οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανὴς ἐνώπιον αὐτοῦ, πάντα δὲ γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, πρὸς ὃν ἡμῖν ὁ λόγος.»), διακρίνει κάποια αγαπητική σχέση του ανθρώπου προς Αυτόν, η οποία εμποδίζεται κατά κάποιο τρόπο από την πεπερασμένη λογική του εγκεφάλου και τους λογισμούς αυτού βάση των εμπειριών του,  δίνει την άδειά Του αίροντας τα όποια αυτά εμπόδια της λογικής, δίδοντας «στοιχεία εισόδου» μεταφυσικής φύσεως που καταρρίπτουν και τους τελευταίους ενδοιασμούς του πιστού - απίστου. Εδώ ασφαλώς είναι και η βασική διαφορά μεταξύ ενός ενδιάμεσου, ενός που ασχολείται με λ.χ. τον πνευματισμό  και του πιστού-απίστου. Διότι ως ελέχει θα πρέπει να υπάρχει σχέση αγάπης, άνευ της οποίας πολύ λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν. Θα πρέπει να υπάρχει θεμέλιος σπόρος, πάνω εις τον οποίο ο Θεός θα ποτίσει την Χάρη Του για να φυτρώσει το δέντρο της πίστεως. Στην περίπτωση του Παύλου, πιθανόν είναι ο Θεός να αναγνώριζε τον ζήλο αυτού του ανθρώπου προς τον Θεό και επί τη επεμβάσει Του, τον ανήγαγε από άκαρπο δέντρο εις καρπερό με το μπόλιασμα της υπερφυσικής Του παρουσίας.

Πατήρ & Υιός

Ο Θεός πάντα ακούει τις προσευχές των ανθρώπων, που αποτελούν το παντοτινό επιτελούμενο κάθε ημέρα θαύμα, και τις εναγώνιες κλήσεις αυτών. Σύμφωνα όμως με το Ευαγγέλιο, πρέπει να υπάρχει σχέση μεταξύ πιστού-απίστου και Θεού ως ο πατήρ με τον υιό και δηλαδή σχέση αγαπητικής όχι κάποια απρόσωπη «σχέση» δοκιμής-πειράματος  (Κατά Ματθαίον, Κεφ Ζ΄ «7 Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. 8 πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται. 9 ἢ τίς ἐστιν ἐξ ὑμῶν ἄνθρωπος, ὃν ἐὰν αἰτήσῃ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ἄρτον, μὴ λίθον ἐπιδώσει αὐτῷ;»). Ο Θεός δίδει το παράδειγμα του Πατέρα που ακούει οπωσδήποτε τον υιό του δηλαδή ο κρούων την πόρτα του Θεού Χριστού θα πρέπει να κρούει ως υιός του Πατρός και όχι ως εισαγγελέας που θα ανοίξει την πόρτα εν ονόματι του νόμου ή ως ως καλός κλειδαράς (μέντιουμ) που προσπαθεί να παραβιάσει αυτήν, ένεκα της όποιας υποτιθέμενης ικανότητας του να ξεκλειδώνει πόρτες. Αυτό συμβαδίζει απόλυτα με το εδάφιο (Κατά Ιωάννη, Κεφ Ιδ΄ «21 ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτὰς....») εφόσον η πρώτη και σοβαρότερη εντολή της Χριστιανικής πίστεως πριν της αγάπης προς τον πλησίον, είναι αγάπη της καρδιάς προς τον Θεό (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κβ΄ «36 Διδάσκαλε, ποία ἐντολὴ μεγάλη ἐν τῷ νόμῳ; 37 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· 38 αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή.»).

Οι αιρετικοί από την άλλη μεριά, εφόσον δεν αγαπούν τον συγκεκριμένο Θεό μιας και δεν ακολουθούν τις εντολές Του, χτυπούνε λάθος πόρτες ή οδηγούν άλλους να χτυπάν τις ίδιες με αυτούς, υποστηρίζοντας ότι πίσω από αυτές τις πόρτες βρίσκεται ο Γνωστός Θεός, με συνέπεια το πλήθος των ακολούθων τους να έχουν κάνει σχεδόν λάθος διεύθυνση ενώ γι’ αυτό το κουβάρι υπεύθυνοι είναι οι ηγήτορές τους.

Οι δε παγανιστές και άθεοι σήμερα, και δηλαδή κατόπιν την ενανθρώπισής του Θεού με την οποία έγινε Γνωστός ως Χριστός, όχι μόνο χτυπάνε άλλες πόρτες αλλά υποστηρίζουν πως πίσω από την χριστιανική πόρτα δεν υπάρχει κανένας Πατέρας διότι δεν επιθυμούν να χτυπήσουν, διότι δεν θέλουν τον Πατέρα αλλά τους πατρώους, και έτσι την πόρτα του Πατέρα την μετάλλαξαν σε πόρτα των πατρώων, το σπίτι της οικογένειας μετάλλαξαν σε μουσείο και η αγαπητική σχέση μεταξύ προσώπων μετατράπηκε σε σχέση κληρονομικής παράδοσης και απρόσωπης πολιτιστικής προίκας, δηλαδή σε ειδωλολατρία.