"Τό πνευματικό ὑπόβαθρο τοῦ μακεδονικοῦ ἀγῶνος καί οἱ σύγχρονες ἐξελίξεις" κ. Κων/νου Χολέβα

Ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας τοῦ κ. Κων/νου Χολέβα, Πολιτικοῦ Ἐπιστήμονα,
"Τό πνευματικό ὑπόβαθρο τοῦ μακεδονικοῦ ἀγῶνος καί οἱ σύγχρονες ἐξελίξεις"
στό Δημαρχεῖο Ἀμαρουσίου τήν 21η Ὀκτωβρίου 2018 ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς ἐκδηλώσεως τῆς ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
¨γιά τήν Μακεδονία μας¨.

 (Ἡ ἐκδήλωση ἄνοιξε μέ τροπάρια ἀπό τή χορωδία «Ἐν Ψαλτηρίῳ» τῆς Βυζαντινῆς Σχολῆς ¨Σχολεῖο Ψαλτικῆς¨ ὑπό τήν διεύθυνση τῶν Κωννου Φωτοπούλου καί Κωννου Μπουσδέκη. Ἀκολούθησε θεατρική παράσταση ἀπό μαθητές τοῦ 5ου Γυμνασίου Ἀμαρουσίου ὑπό τήν ἐποπτεία τῆς ἐκπ/κοῦ κ. Εὐανθίας Στεφάνου καί πλαισιώθηκε τέλος μέ σχετικά παραδοσιακά τραγούδια ἀπό τήν Ἑλένη Δαμανάκη, τήν ὁποία συνόδευσαν δάσκαλοι τοῦ ¨Σχολείου Ψαλτικῆς¨, Ἀντώνης Καλλιούρης στό κλαρίνο καί Κυριάκος Ταπάκης στό λαοῦτο).

Ὁ μακεδονικός ἀγώνας εἶναι ἀγώνας ὅλου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ κατά τοῦ Τούρκου, κατά τοῦ Βουλγάρου, κατά τοῦ ἐθνικισμοῦ, κατά τῆς ἐξαρχίας, κατά τῶν κομιτατζήδων.

Τά ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα καταδικάζουν τόν ἐθνοφυλετισμό.

«...Κάθε χρόνο στίς 7 Ἰουνίου ἄς γονατίζουμε καί ἐμεῖς νοερά μπροστά στήν καρυδιά πού κράτησε τά ἄψυχα σώματα τῶν δύο ἡρώων. Ὁ Ἄγρας ὡς ἐθελοντής πού ἦλθε ἀπό τήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα γιά νά μεταδώσει τήν στρατιωτική ἐμπειρία του. Ὁ Μίγγας ὡς ἐντόπιος πού ἀγωνίσθηκε γιά τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας ἔστω κι ἄν διάφορες ἱστορικές περιπέτειες τόν εἶχαν ἀναγκάσει νά χρησιμοποιεῖ ἕνα ἑλληνοσλαβικό γλωσσικό ἰδίωμα.

Ἄς δώσουμε στά παιδιά μας νά ξαναδιαβάσουν τό βιβλίο «Στά μυστικά τοῦ Βάλτου». Ἄς τούς μιλήσουμε γιά τήν Ἱστορία μας, ἡ ὁποία σήμερα διαστρεβλώνεται καί ἀφελληνίζεται. Ἄς βοηθήσουμε τή νέα γενιά νά καταλάβει γιατί ἀρνούμαστε νά παραχωρήσουμε στά Σκόπια τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας. Καί ἄς προσευχηθοῦμε στόν Ἅγιο Δημήτριο νά φυλάττει πάντοτε τή Βόρειο Ἑλλάδα ἀπό κάθε ἐπιβουλή.

Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί θέλουμε νά ζοῦμε εἰρηνικά μέ ὅλους τούς γείτονες καί μέ ὅλους τούς λαούς τῆς Ὑφηλίου. Θέλουμε νά ἀξιοποιήσουμε τήν κληρονομιά τῶν Θεσσαλονικέων Ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, πού μᾶς συνδέει μέ τούς Ὀρθοδόξους τῶν Βαλκανίων καί τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Αὐτό, ὅμως, δέν σημαίνει ὅτι θά λησμονήσουμε τούς ἥρωες καί τούς Ἐθνομάρτυρες. Δέν θά δεχθοῦμε νά σβήσουμε ὁλόκληρα κεφάλαια τῆς Ἱστορίας μας γιά νά ὑπηρετηθοῦν πρόσκαιρες σκοπιμότητες. Ὁ Καπετάν Ἄγρας τῶν παιδικῶν μας χρόνων ἄς μᾶς καθοδηγεῖ καί τώρα πού μεγαλώσαμε. Στήν ἐποχή τῆς πνευματικῆς καί οἰκονομικῆς πτωχεύσεως τέτοιες ἁγνές μορφές μᾶς θυμίζουν τό χρέος μας πρός τήν Πατρίδα.

...

...Αὐτή ἡ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν προσβάλλει τήν Ἱστορία μας καί τήν ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια. Περιφρονώντας τό αἷμα χιλιάδων Ἑλλήνων πού ἀγωνίσθηκαν γιά τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας καί ἀγνοώντας τή βούληση τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, ἡ κυβέρνηση παραχωρεῖ ὄνομα, ταυτότητα, γλῶσσα στούς Σκοπιανούς. Ἕνα πολυεθνικό κράτος, τοῦ ὁποίου ὁ Πρωθυπουργός ἔχει δηλώσει ὅτι εἶναι ἀλβανικῆς καταγωγῆς καί ἕνας πρώην Πρωθυπουργός δηλώνει Βούλγαρος, ἀποκτᾶ μέ ἑλληνική ὑπογραφή - ὅ μή γένοιτο- τό δικαίωμα νά ἐμφανίζεται διεθνῶς ὡς τό κράτος τῶν Μακεδόνων.

...Ὅσο θά ὑπάρχει ὁ προσδιορισμός Βόρεια θά δίδεται ἡ ἐντύπωση ὅτι κάποια στιγμή πρέπει νά ἑνωθεῖ μέ τή Νότια Μακεδονία...

Ἡ σημερινή γλῶσσα τῶν Σκοπίων εἶναι μεῖγμα σερβικῶν καί βουλγαρικῶν. Καμία σχέση μέ τόν μακεδονικό πολιτισμό....

                Καλλιεργεῖται τό ἔδαφος γιά τόν ἀναγεννώμενο βουλγαρικό ἐθνικισμό....

                Παραμένει ἀμφίβολο ἄν θά μποροῦν τά ἑλληνικά προϊόντα νά ὀνομάζονται μακεδονικά (πχ κρασιά).

...

Τόν Αὔγουστο 1944 στό μοναστήρι τοῦ Προχόρ Πιτσίνσκι ὁ ἡγέτης τῶν ἀριστερῶν Παρτιζάνων (ἀντιστασιακῶν) τῆς Γιουγκοσλαβίας, ὁ Κροάτης Τίτο, ἀποφασίζει τήν ἵδρυση τῆς Λαϊκῆς (μετέπειτα Σοσιαλιστικῆς) Δημοκρατίας τῆς «Μακεδονίας» μέσα στά ὅρια τῆς νέας κομμουνιστικῆς Γιουγκοσλαβίας. Σκέφθηκε πονηρά ὅτι μέ αὐτό τό ὄνομα θά διεκδικεῖ ἐδάφη καί «μειονότητες» ἀπό τήν Ἑλλάδα καί τή Βουλγαρία. Ἡ ἐπίσημη γραμμή τοῦ Τίτο εἶναι ὅτι ἡ «Μακεδονία» του Βαρδάρη μέ ἕδρα τά Σκόπια, πρέπει νά ἀπελευθερώσει τή Μακεδονία του Αἰγαίου ἀπό τήν Ἑλλάδα καί τή Μακεδονία του Πιρίν ἀπό τή Βουλγαρία.

Μέ ἐντολή τοῦ Τίτο κατασκευάσθηκε «Μακεδονική» Ἀκαδημία Ἐπιστημῶν, «Μακεδονική» γλῶσσα μέ ἀνάμιξη βουλγαρικῶν καί σερβικῶν στοιχείων, «Μακεδονική» Ἱστορία γιά νά κατακλυσθοῦν οἱ βιβλιοθῆκες ἀνά τόν κόσμο καί... «Μακεδονική» Ἐκκλησία. Μάλιστα! Πρώτη φορά στήν ἱστορία εἴδαμε ἕναν ἄθεο κομμουνιστή   νά ἱδρύει ...Ἐκκλησία.

Τό 1958 ὁ Τίτο ὑποχρέωσε τρεῖς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους ἀπό τήν περιοχή Σκοπίων νά ἀποσχισθοῦν ἀντικανονικῶς ἀπό τό Πατριαρχεῖο Σερβίας. Τό 1967 πάλι ὁ Τίτο τούς ὤθησε νά ἀνακηρύξουν τήν Αὐτοκεφαλία τους μέ τόν τίτλο «Μακεδονική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Οὔτε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, οὔτε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, οὔτε ὁποιαδήποτε ἄλλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τούς ἀνεγνώρισε. Πρό μιᾶς δεκαετίας μία ὁμάδα μετριοπαθῶν Σκοπιανῶν ἐπανῆλθε ὑπό τό Πατριαρχεῖο Σερβίας καί ἀκολουθεῖ σήμερα τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀχρίδος καί Μητροπολίτη Σκοπίων Ἰωάννη. Ὅσοι Ἐπίσκοποι παραμένουν δέσμιοι τοῦ «μακεδονισμοῦ» καί στηρίζονται ἀπό τό κράτος ἀποφάσισαν τόν Νοέμβριο τοῦ 2017 νά ζητήσουν προστασία ἀπό τή Βουλγαρική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Δέν πρέπει σήμερα, ὅταν ἔχουν πλέον καταρρεύσει τά κομμουνιστικά καθεστῶτα, νά νομιμοποιήσουμε μέ τήν ὑπογραφή μας τό τεχνητό «μακεδονικό» ἔθνος πού κατασκεύασε ὁ Τίτο. Γι’ αὐτό θά πρέπει μέ κάθε τρόπο νά ἀποφύγουμε τήν παραχώρηση τοῦ ὅρου Μακεδονία στήν ὀνομασία τοῦ γειτονικοῦ μας κράτους. Οὔτε ὄνομα οὔτε ταυτότητα οὔτε γλῶσσα οὔτε ἐθνότητα. Δέν παραχωροῦμε ἀπολύτως τίποτα!

Ἡ ἐξέγερση τῶν Μακεδόνων ἐπικεφαλῆς εἶχε τόν κλῆρο.

Ὅ Ἕλληνας ὅταν ἔχει σκοπό τήν Μεγάλη Ἰδέα τῆς ἑνωμένης Ἑλλάδος, συντονίζεται, ὀργανώνεται.

Ἡ Ἑλλάδα τότε, τήν ἐποχή τῶν Μακεδονομάχων βρισκόταν σέ χειρότερη κατάσταση ἀπό σήμερα ( Τρόϊκα, Μνημόνια...). Εἶχε ὅμως πνευματικό έκκλησιαστικό ὑπόβαθρο καί θριάμβευσε. Λεφτά δέν ὑπῆρχαν, μόνο οἱ ἐθνικοί εὐεργέτες. Ὑπῆρχε ὅμως ἑλληνορθόδοξη παράδοση καί παιδεία, ἐκτίμηση τῆς προσφορᾶς τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, Χριστός, ἀγάπη στήν πατρίδα, καί αἴσθηση τῆς ἱστορικῆς συνέχειας.

Χριστός καί ψυχή χρειάζονται. Προσευχή ἀπ’τήν ἀρχή ὡς τό τέλος.

Τό προοίμιο τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος ¨Εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος¨ εἶναι ἡ ψυχή τοῦ Ἕλληνα.

Τί μέ διώκεις; σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν»

Ἡρακλῆ Ρεράκη,
Καθηγητῆ Παιδαγωγικῆς–Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ

[ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ" ΣΤΙΣ 10-04-2018]

Ἡ ἀπαξίωση καί ἀλλοίωση τῶν προτύπων, τῶν ἀρετῶν τῶν ἀρχῶν, τῶν ἀξιῶν καί τῶν νοημάτων τῶν Ἑλλήνων, πού γίνεται ἰδιαίτερα αἰσθητή κατά τά τελευταῖα χρόνια, μέ πρωταγωνιστές ἐκείνους πού, ἐκ τῆς θέσεως ἤ τοῦ ρόλου τους, εἶναι ταγμένοι γιά νά τά διαφυλάττουν, νά τά ὑπερασπίζουν καί νά τά καλλιεργοῦν ὡς πολιτισμικούς θησαυρούς τῆς πατρίδας μας, δημιουργεῖ δικαιολογημένες ἀνησυχίες στό μεγάλο κομμάτι τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πού κρατάει σταθερά τίς πατροπαράδοτες Θερμοπύλες τοῦ γένους.

Αὐτή ἡ ἀλλοίωση καί παραμόρφωση, στήν οὐσία, στοχεύει στή φθορά καί στόν ἀφανισμό τῶν ἠθικοκοινωνικῶν πνευματικῶν καί χριστιανικῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐκεῖνος, πού στεγάζει στούς κόλπους του ὅλα τά διδακτικά στοιχεῖα τῆς κληρονομιᾶς τοῦ γένους, πού ἀξίζει καί μποροῦν νά μετατραποῦν σέ ζωή καί συμπεριφορά ἀπό τή σύγχρονη γενιά.

Δυστυχῶς, οἱ ἐχθροί τῆς παραδόσεως εἶναι τρεῖς: Ἀπό τή μία πλευρά, εἶναι ἡ Νέα Τάξη, πού εἰσβάλλει, μέ τά γνωστά ὁμογενοποιητικά της σχέδια στή χώρα μας, ἔχοντας ὡς ἀποδομητικούς στόχους, κάποιες δῆθεν προοδευτικές καί ἐκσυγχρονιστικές ἰδέες καί φιλοσοφίες, ὅπως εἶναι ἐκεῖνες τῆς νεωτερικότητας καί τῆς μετανεωτερικότητας.

Ἀπό τήν ἄλλη, εἶναι ἡ ἀλλόκοτη βούληση τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας καί τῶν κυβερνώντων, πού κατευθύνεται ἤ πιέζεται, συνήθως, γιά πολιτικούς, ἰδεολογικούς  ἤ οἰκονομικούς λόγους, ἀπό ἐξωτερικούς ἤ ἐσωτερικούς παράγοντες. 

Ἡ τρίτη κατηγορία εἶναι ἡ μερίδα ἐκείνων, πού, ὄχι μόνον δέν ἀντιδροῦν καί δέν ὑπερασπίζονται τά πολιτισμικά μας πρότυπα, ἀλλά, ἀντίθετα, συνδράμουν, εἴτε μέ τήν ἀδράνεια καί τήν ἀνοχή τους εἴτε μέ τήν συνδρομή τους, στήν κατασκευή τῆς κατάλληλης ἀφηγηματικῆς νομιμοποιητικῆς βάσης πού νά μπορεῖ νά ὑπερασπίζεται, προπαγανδιστικά, τήν πολιτισμική ἀλλοίωση καί νά μετατρέπει τό ψέμα σέ ἀλήθεια καί τό σκότος σέ φῶς.

Ὡς παράδειγμα, μνημονεύουμε τήν δῆθεν ἐπιστημονική - ἱστορική ἐπιχειρηματολογία, πού πρόθυμα προσφέρθηκε ὡς ἀφήγημα στήν ἐξουσία τόν τελευταῖο καιρό, ἀπό κάποιους, γιά νά στηρίξει ἐκείνη μέ τή σειρά της, τό ἐθνικό, κατά τή γνώμη μας, ἔγκλημα παραχωρήσεως στούς βόρειους γείτονές μας τῆς  Μακεδονικῆς ἐθνότητας, γλώσσας καί φυσικά τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας καί τῶν Μακεδόνων καί ὅ, τι ἄλλο πρόκειται νά ἀκολουθήσει, μέ βάση τή συμφωνία –κόλαφος- σέ βάρος τῆς Ἑλλάδος καί τῶν κατοίκων τῆς Μακεδονίας μας.

Ἕνα δεύτερο παράδειγμα εἶναι ἡ περίεργη δράση ὁρισμένων κληρικῶν καί λαϊκῶν, πού ἀνήκουν στήν κατηγορία τῶν θεωρούμενων «πνευματικῶν» ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, μέ τήν «πνευματική» τους αὐθεντία προσφέρουν στούς ἀποδομητές τῆς ἐξουσίας, ἀφενός στήριξη καί, ἀφετέρου, τό ἀπαιτούμενο «θεολογικό» ὁπλοστάσιο. 

Πῶς ἀλλιῶς, ἄλλωστε, μπορεῖ νά ἑρμηνεύσει κάποιος τό γεγονός ὅτι, γιά τό πολύ σημαντικό καί πρώτιστο σέ σπουδαιότητα θέμα τῆς χριστιανικῆς παιδείας, πού σχετίζεται, ἄμεσα, μέ τήν πολιτισμική συνέχεια τοῦ τόπου μας, ἡ ὡς ἄνω ὁμάδα στηρίζει τό κυβερνόν κόμμα καί τό Ὑπουργεῖο Παιδείας στήν παράνομη, ἀντισυνταγματική καί ἀντορθόδοξη ἐπιβολή ἑνός νέου Προγράμματος καί βιβλίων θρησκευτικῶν, πού ἐπιβάλλουν ἕνα μάθημα πολυθρησκειακό, πού, ἀποδεδειγμένα, μέ τή σύγχυση καί τόν συγκρητισμό ποῦ ἐπιφέρει, ἐπιδιώκει τήν ἀλλαξοπιστία τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν τοῦ ἑλληνικοῦ σχολείου;

Ὅμως τόσο οἱ προσπάθειες ὅσο καί οἱ συμμαχίες πού κάνουν ὅλοι οἱ προηγούμενοι, δέν μπόρεσαν, δέν μποροῦν, οὔτε θά μπορέσουν, νά πετύχουν τή συντριβή τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλήθειας, πού εἶναι μία καί μοναδική, δηλαδή, ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Εἶναι πολύ σημαντικό νά κατανοηθεῖ ἡ φράση πού εἶπε ὁ Ἰησοῦς Χριστός στόν Ἀπόστολο Παῦλο, λίγο πρίν τή μεταστροφή του στή Χριστιανική πίστη: «Σαούλ, Σαούλ, τί μέ διώκεις; σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν» (Σαούλ, Τί μέ καταδιώκεις; Εἶναι σκληρό γιά σένα νά κλωτσᾶς στά καρφιά) (Πράξ 26, 14).  Οἱ προσπάθειες πού γίνονται, ἀπό ὁρισμένους, νά πολεμηθεῖ ὁ Χριστός, ἡ μοναδική Ἀλήθεια τοῦ κόσμου, εἴτε μέ ἰδεοληψίες εἴτε μέ νομικές παρεμβάσεις καί ἀλλαγές, εἴτε μέ συμμαχίες πού πραγματοποιοῦνται μέ τίς δυνάμεις καί τίς ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου, ἀποτελοῦν διωκτικούς ἀγῶνες τοῦ σκότους  ἐναντίον τοῦ φωτός, τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων καί ἐξουσιῶν ἐναντίον τοῦ Θεανθρώπου, πού, μέσω τῆς ἔσχατης καί μέχρι Σταυροῦ ταπεινώσεως καί Θυσίας Του, νίκησε καί νικᾶ τό σκότος τό ὁποῖο προσπαθεῖ, ἄν καί μάταια, νά σβήσει τό αἰώνιο Φῶς τῆς Ἀλήθειας, πού ἔλαμψε καί φωτίζει τόν κόσμο διά τῆς Ἁγίας Ἀναστάσεώς Του.

Στήν ἐποχή μας, Συνέδρια, Ἡμερίδες,  Συμπόσια, ψευτοδιδάσκαλοι, ἀκαδημαϊκά ἱδρύματα, «σπουδαῖα» ὀνόματα, μέ τίτλους  ἱερατικούς, ἀρχιερατικούς ἤ ἀκαδημαϊκούς, δυνάμεις καί ἐξουσίες, «ἐπιστήμονες»  μέ περγαμηνές, στρατευμένοι συγγραφεῖς, μέ ἐπιστημονικοφανῆ ἤ θεολογικοφανῆ ἐπιχειρήματα, ἔχουν ἐπιστρατευθεῖ γιά νά νικήσουν ἤ νά ἀλλοιώσουν τό Φῶς καί τήν Ἀλήθεια, πού ἔφερε ὁ Ἰησοῦς στόν κόσμο, ἀλλά οὐδείς καί τίποτα, ἕως τώρα, μπόρεσε νά νικήσει.

Στό παρελθόν, ἐπίσης,  πολλοί ἐπιχείρησαν καί πειραματίστηκαν νά στήσουν, διά τῆς κρατικῆς βίας καί αὐθαιρεσίας καί μέσα ἀπό ψεύτικες ἰδεοληψίες, πολιτισμούς μακράν καί ἐναντίον τοῦ Θεανθρώπου! Ὅμως, ὅλοι ἀπέτυχαν οἰκτρά, εἴτε στή φιλελεύθερη Δύση εἴτε στήν (κομμουνιστική) Ἀνατολή.

Ἱστορικό παράδειγμα ἀποτελεῖ, στά τέλη τοῦ 20^οῦ αἰώνα, ἡ μαρτυρία τοῦ τότε ἀρχηγοῦ τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος τῆς Ρωσίας Γ. Ζιουγκάνωφ. Σέ μία, παρόμοια μέ ἐκείνη τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη παραδοχή ὅτι ἡ Θεία Δύναμη δέν νικιέται ἀπό τήν ἀνθρώπινη,  ὁ Ζιουγκάνωφ καταδίκασε ἀπερίφραστα, τούς διωγμούς κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς παντοδυναμίας τοῦ «ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ», λέγοντας ὅτι «Ἦταν μεγάλο λάθος τῶν προκατόχων μου, ἐπί ΕΣΣΔ, ὅταν ἦρθαν σέ ἀντίθεση μέ τή Ρωσική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἐδίωκαν τούς πιστούς της». Ὁμολόγησε ἐπίσης ὅτι: «Τό κόμμα μας πιστεύει στίς ἀρχές τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἔχει ἰδεολογικό ἀρχηγό του τόν Ἰησοῦ Χριστό» (Ἐφημ. “ΤΑ ΝΕΑ" 11/12/98).

Ὅσο γιά τούς σύμμαχους καί συνοδοιπόρους τῆς σύγχρονης Χριστομάχου ἐξουσίας, κυρίως ἐκείνους, μέ τίς θεολογικές περγαμηνές καί τούς θεολογικούς συλλόγους, ποῦ, προσχηματικά, συνασπίσθηκαν γιά νά ἀναμορφώσουν τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, τελικά τί κατάφεραν; Νά τό παραμορφώσουν καί νά τό ἐκτρέψουν ἀπό τόν σκοπό καί τόν προσανατολισμό του, μέ ἀποτέλεσμα νά δηλητηριάζουν, μέ τά πολυθεϊστικά τους Προγράμματα καί Βιβλία, ἀπό τό 2016 καί μετά, τίς ἀθῶες ψυχές τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν.

Νά θυμίσουμε αὐτά πού ἔγραφε ὁ Φώτης Κόντογλου γι’ αὐτές τίς περιπτώσεις: «Αὐτοί οἱ ἐπιστημονικοί θεολόγοι καί νεορθόδοξοι καταξεράνανε μέ τήν ἄπιστη σοφία τούς τό δροσόφυλλο δέντρο τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ… Ἀφήσανε τά ἡφαίστεια τῆς Ὀρθοδοξίας, πού πυρπολήσανε τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί πήγανε στά παγόβουνα τοῦ ὀρθολογισμοῦ καί τῆς ἀπιστίας, γιά νά φέρουνε σ’ ἐμᾶς, πού μας ἔθρεψε ἐπί αἰῶνες τό μάνα τῆς παράδοσης, τήν ψύχρα τῆς πονηρῆς γνώσης… Τόσο ἀφιονισθήκανε, πού διαφημίζουνε πώς φέρνουνε μία εὐρωπαϊκή Ὀρθοδοξία, μαζί μέ τά εὐρωπαϊκά σπίτια καί τά εὐρωπαϊκά προϊόντα… Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ, πού μας ἔφερε τήν ἀλήθεια ἁπλή καί καθαρή  καί πού γλύτωσε τήν ἀνθρώπινη ψυχή ἀπό τήν πολύπλοκη καί μπερδεμένη ψευτιά τῆς γνώσης, ἔπεσε πάλι στά πονηρά συστήματα ἐκείνων, γιά τούς ὁποίους εἶπε ὁ Χριστός πώς εἶναι κλέφτες καί ληστές, πού ληστεύουνε τίς ψυχές. Αὐτοί δέν μπαίνουνε στήν αὐλή τῶν προβάτων ἀπό τή θύρα, δηλαδή ἀπό τό Εὐαγγέλιο, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, ἀλλά πηδᾶνε ἀπάνω ἀπό τή μάντρα καί παρουσιάζονται, σάν ποιμένες, ἐνῶ εἶναι ληστές καί κλέφτες… Εἶναι τοῦτοι οἱ λαοπλάνοι, πού ἔρχονται ἀπό τά Πανεπιστήμια τῆς ἀπιστίας, βαστώντας στά χέρια τούς διπλώματα καί πιστοποιητικά τῆς θεολογίας… καί χαλᾶνε, μέ τήν πονηρή διδασκαλία τους, τά ἁπλοϊκά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, λέγοντάς τους πώς ἡ ἱερή παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας τήν ἐμποδίζει νά συγχρονισθεῖ… Καί θέλουνε νά ξεγελάσουνε τά ἀθώα πρόβατα πού ζοῦνε τήν πατροπαράδοτη εὐσέβεια καί πού γνωρίζουνε καλά τόν Χριστό καί Ἐκεῖνος τά γνωρίζει».

Ὅμως, ὅπως ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Ἔτσι συνέβαινε πάντα στήν Ἱστορία: Πάντοτε οἱ προσπάθειες τοῦ ἑνός ἤ τοῦ ἄλλου χριστιανομάχου ἐκμηδενίζονται, διαλύονται σάν καπνός. Σκληρόν σοί πρός κέντρα λακτίζειν. Ὤ, πόσο μάταιη καί χαμένη εἶναι κάθε μάχη ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ!».

Η απαξίωση και αλλοίωση των προτύπων, των αρετών των αρχών, των αξιών και των νοημάτων των Ελλήνων, που γίνεται ιδιαίτερα αισθητή κατά τα τελευταία χρόνια, με πρωταγωνιστές εκείνους που, εκ της θέσεως ή του ρόλου τους, είναι ταγμένοι για να τα διαφυλάττουν, να τα υπερασπίζουν και να τα καλλιεργούν ως πολιτισμικούς θησαυρούς της πατρίδας μας, δημιουργεί δικαιολογημένες ανησυχίες στο μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, που κρατάει σταθερά τις πατροπαράδοτες Θερμοπύλες του γένους.

Αυτή η αλλοίωση και παραμόρφωση, στην ουσία, στοχεύει στη φθορά και στον αφανισμό των ηθικοκοινωνικών πνευματικών και χριστιανικών χαρακτηριστικών του ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος είναι εκείνος, που στεγάζει στους κόλπους του όλα τα διδακτικά στοιχεία της κληρονομιάς του γένους, που αξίζει και μπορούν να μετατραπούν σε ζωή και συμπεριφορά από τη σύγχρονη γενιά.

Δυστυχώς, οι εχθροί της παραδόσεως είναι τρεις: Από τη μια πλευρά, είναι η Νέα Τάξη, που εισβάλλει, με τα γνωστά ομογενοποιητικά της σχέδια, στη χώρα μας έχοντας ως αποδομητικούς στόχους, κάποιες δήθεν προοδευτικές και εκσυγχρονιστικές ιδέες και φιλοσοφίες, όπως είναι εκείνες της νεωτερικότητας και της μετανεωτερικότητας. 

Από την άλλη, είναι η αλλόκοτη βούληση της πολιτικής ηγεσίας και των κυβερνώντων, που κατευθύνεται ή πιέζεται, συνήθως, για πολιτικούς, ιδεολογικούς  ή οικονομικούς λόγους, από εξωτερικούς ή εσωτερικούς παράγοντες.  

Η Τρίτη κατηγορία είναι η μερίδα εκείνων, που, όχι μόνον δεν αντιδρούν και δεν υπερασπίζονται τα πολιτισμικά μας πρότυπα, αλλά, αντίθετα, συνδράμουν, είτε με την αδράνειά και την ανοχή τους είτε με την συνδρομή τους, στην κατασκευή της κατάλληλης αφηγηματικής νομιμοποιητικής βάσης που να μπορεί να υπερασπίζεται, προπαγανδιστικά, την πολιτισμική αλλοίωση και να μετατρέπει το ψέμα σε αλήθεια και το σκότος σε φως.

Ως παράδειγμα, μνημονεύουμε την δήθεν επιστημονική - ιστορική επιχειρηματολογία, που πρόθυμα προσφέρθηκε, ως αφήγημα, στη εξουσία τον τελευταίο καιρό, από κάποιους, για να στηρίξει εκείνη, με τη σειρά της, το εθνικό, κατά τη γνώμη μας, έγκλημα παραχωρήσεως στους βόρειους γείτονές μας, της  Μακεδονικής εθνότητας, γλώσσας και φυσικά του ονόματος της Μακεδονίας και των Μακεδόνων και ό, τι άλλο πρόκειται να ακολουθήσει, με βάση τη συμφωνία –κόλαφος- σε βάρος της Ελλάδος και των κατοίκων της Μακεδονίας μας.

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι η περίεργη δράση ορισμένων κληρικών και λαϊκών, που ανήκουν στην κατηγορία των θεωρούμενων «πνευματικών» ανθρώπων, οι οποίοι, όμως, με την «πνευματική» τους αυθεντία προσφέρουν στους αποδομητές της εξουσίας, αφενός στήριξη και, αφετέρου, το απαιτούμενο «θεολογικό» οπλοστάσιο.  

Πώς αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να ερμηνεύσει κάποιος το γεγονός ότι, για το πολύ σημαντικό και πρώτιστο σε σπουδαιότητα θέμα της χριστιανικής παιδείας, που σχετίζεται, άμεσα, με την πολιτισμική συνέχεια του τόπου μας, η ως άνω ομάδα στηρίζει το κυβερνόν κόμμα και το Υπουργείο Παιδείας στην παράνομη, αντισυνταγματική και αντορθόδοξη επιβολή ενός νέου Προγράμματος και βιβλίων θρησκευτικών, που επιβάλλουν ένα μάθημα πολυθρησκειακό, που, αποδεδειγμένα, με τη σύγχυση και τον συγκρητισμό που επιφέρει, επιδιώκει την αλλαξοπιστία των ορθοδόξων μαθητών του ελληνικού σχολείου;

Όμως τόσο οι προσπάθειες όσο και οι συμμαχίες που κάνουν όλοι οι προηγούμενοι, δεν μπόρεσαν, δεν μπορούν, ούτε θα μπορέσουν, να πετύχουν τη συντριβή της εκκλησιαστικής αλήθειας, που είναι μία και μοναδική, δηλαδή, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοηθεί η φράση που είπε ο Ιησούς Χριστός στον Απ. Παύλο, λίγο πριν τη μεταστροφή του στη Χριστιανική πίστη: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις; σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Σαούλ, Τι με καταδιώκεις; Είναι σκληρό για σένα να κλωτσάς στα καρφιά) (Πράξ 26, 14).  Οι προσπάθειες που γίνονται, από ορισμένους, να πολεμηθεί ο Χριστός, η μοναδική Αλήθεια του κόσμου, είτε με ιδεοληψίες είτε με νομικές παρεμβάσεις και αλλαγές, είτε με συμμαχίες που πραγματοποιούνται με τις δυνάμεις και τις εξουσίες του κόσμου τούτου, αποτελούν διωκτικούς αγώνες του σκότους  εναντίον του φωτός, των δαιμονικών δυνάμεων και εξουσιών εναντίον του Θεανθρώπου, που, μέσω της έσχατης και μέχρι Σταυρού ταπεινώσεως και Θυσίας Του, νίκησε και νικά το σκότος το οποίο προσπαθεί, αν και μάταια, να σβήσει το αιώνιο Φως της Αλήθειας, που έλαμψε και φωτίζει τον κόσμο διά της Αγίας Αναστάσεώς Του.

Στην εποχή μας, Συνέδρια, Ημερίδες,  Συμπόσια, ψευτοδιδάσκαλοι, ακαδημαϊκά ιδρύματα, «σπουδαία» ονόματα, με τίτλους  ιερατικούς, αρχιερατικούς ή ακαδημαϊκούς, δυνάμεις και εξουσίες, «επιστήμονες»  με περγαμηνές, στρατευμένοι συγγραφείς, με επιστημονικοφανή ή θεολογικοφανή επιχειρήματα, έχουν επιστρατευθεί για να νικήσουν ή να αλλοιώσουν το Φως και την Αλήθεια, που έφερε ο Ιησούς στον κόσμο, αλλά ουδείς και τίποτα, έως τώρα, μπόρεσε να νικήσει.

Στο παρελθόν, επίσης,  πολλοί επιχείρησαν και πειραματίστηκαν να στήσουν, διά της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας και μέσα από ψεύτικες ιδεοληψίες, πολιτισμούς μακράν και εναντίον του Θεανθρώπου! Όμως, όλοι απέτυχαν οικτρά, είτε στη φιλελεύθερη Δύση είτε στην (κομμουνιστική) Ανατολή.

Ιστορικό παράδειγμα αποτελεί, στα τέλη του 20ού αιώνα, η μαρτυρία του τότε αρχηγού του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας Γ. Ζιουγκάνωφ. Σε μια, παρόμοια με εκείνη του Ιουλιανού του Παραβάτη παραδοχή ότι η Θεία Δύναμη δεν νικιέται από την ανθρώπινη,  ο Ζιουγκάνωφ καταδίκασε, απερίφραστα, τους διωγμούς κατά της Ορθοδοξίας, επί των ημερών της παντοδυναμίας του «υπαρκτού σοσιαλισμού», λέγοντας ότι «Ήταν μεγάλο λάθος των προκατόχων μου, επί ΕΣΣΔ, όταν ήρθαν σε αντίθεση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και εδίωκαν τους πιστούς της». Ομολόγησε, επίσης ότι: «Το κόμμα μας πιστεύει στις αρχές της Ορθοδοξίας και έχει ιδεολογικό αρχηγό του τον Ιησού Χριστό» (Εφημ. “ΤΑ ΝΕΑ" 11/12/98).

Όσο για τους σύμμαχους και συνοδοιπόρους της σύγχρονης Χριστομάχου εξουσίας, κυρίως εκείνους, με τις θεολογικές περγαμηνές και τους θεολογικούς συλλόγους, που, προσχηματικά, συνασπίσθηκαν για να αναμορφώσουν το μάθημα των θρησκευτικών, τελικά τι κατάφεραν; Να το παραμορφώσουν και να το εκτρέψουν από τον σκοπό και τον προσανατολισμό του, με αποτέλεσμα να δηλητηριάζουν, με τα πολυθεϊστικά τους Προγράμματα και Βιβλία, από το 2016 και μετά, τις αθώες ψυχές των ορθοδόξων μαθητών.

Να θυμίσουμε αυτά που έγραφε ο Φώτης Κόντογλου γι’ αυτές τις περιπτώσεις: «Αυτοί οι επιστημονικοί θεολόγοι και νεορθόδοξοι καταξεράνανε με την άπιστη σοφία τους το δροσόφυλλο δέντρο της πίστεως του Χριστού… Αφήσανε τα ηφαίστεια της Ορθοδοξίας, που πυρπολήσανε τις ψυχές των ανθρώπων και πήγανε στα παγόβουνα του ορθολογισμού και της απιστίας, για να φέρουνε σ’ εμάς, που μας έθρεψε επί αιώνες το μάνα της παράδοσης, την ψύχρα της πονηρής γνώσης… Τόσο αφιονισθήκανε, που διαφημίζουνε πως φέρνουνε μια ευρωπαϊκή Ορθοδοξία, μαζί με τα ευρωπαϊκά σπίτια και τα ευρωπαϊκά προϊόντα… Η πίστη του Χριστού, που μας έφερε την αλήθεια απλή και καθαρή  και που γλύτωσε την ανθρώπινη ψυχή από την πολύπλοκη και μπερδεμένη ψευτιά της γνώσης, έπεσε πάλι στα πονηρά συστήματα εκείνων, για τους οποίους είπε ο Χριστός πως είναι κλέφτες και ληστές, που ληστεύουνε τις ψυχές. Αυτοί δεν μπαίνουνε στην αυλή των προβάτων από τη θύρα, δηλαδή από το Ευαγγέλιο, όπως είπε ο Χριστός, αλλά πηδάνε απάνω από τη μάντρα και παρουσιάζονται, σαν ποιμένες, ενώ είναι ληστές και κλέφτες… Είναι τούτοι οι λαοπλάνοι, που έρχονται από τα Πανεπιστήμια της απιστίας, βαστώντας στα χέρια τους διπλώματα και πιστοποιητικά της θεολογίας… και χαλάνε, με την πονηρή διδασκαλία τους, τα απλοϊκά πρόβατα του Χριστού, λέγοντάς τους πως η ιερή παράδοση της Εκκλησίας μας την εμποδίζει να συγχρονισθεί… Και θέλουνε να ξεγελάσουνε τα αθώα πρόβατα που ζούνε την πατροπαράδοτη ευσέβεια και που γνωρίζουνε καλά τον Χριστό και Εκείνος τα γνωρίζει».

Όμως, όπως επιβεβαιώνει και ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Έτσι συνέβαινε πάντα στην Ιστορία: Πάντοτε οι προσπάθειες του ενός ή του άλλου χριστιανομάχου εκμηδενίζονται, διαλύονται σαν καπνός. Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν. Ω, πόσο μάταιη και χαμένη είναι κάθε μάχη εναντίον του Χριστού!».

Τι είναι αυτό που καθιστά την ορθοδοξία μοναδική;

Ερωτήσεις - Απαντήσεις » 

Ας δούμε κάποια ιστορικά στοιχεία και μια σύντομη αναδρομή του Χριστιανισμού:
Ιστορικά στοιχεία.
Η ιστορία του Ιουδαϊσμού αρχίζει από τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο οποίος γύρω στο 1750 π.Χ. ύστερα από υπόδειξη του Θεού, στον οποίο ήταν πιστός, εγκατέλειψε το πολυθεϊστικό περιβάλλον της Μεσοποταμίας και εγκαταστάθηκε στη Γη Χαναάν. Από τον Αβραάμ προήλθε ο λαός του Ισραήλ, ο οποίος μετανάστευσε στην Αίγυπτο και τον οποίο ανέλαβε να επαναφέρει στη γη των προγόνων του ο Μωϋσής το 1220 π.Χ. Ο λαός του Ισραήλ μετά τον 6. αιώνα π.Χ. περιορίστηκε στη φυλή του Ιούδα, από την οποία πήρε και το όνομα του ο Ιουδαϊσμός.
Διδασκαλία του Ιουδαϊσμού.
Σταθμός στη διαμόρφωση της Ιουδαϊκής θρησκείας είναι οι προφήτες, οι οποίοι μετέφεραν στο λαό το θέλημα του Θεού και προανάγγειλαν τον ερχομό του Μεσσία.
Ο νόμος του Μωϋσή και η υπόλοιπη διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης, αποτελούν το κύριο πλαίσιο της πίστης και της λατρείας του Ιουδαϊκού λαού. Το πρώτο και βασικό σημείο του Ιουδαϊσμού είναι η πίστη σε ένα μόνο Θεό τον Αληθινό. Υπάρχουν ιεροί τόποι για τη λατρεία του Θεού. Η μετάνοια αποτελεί βασικό μέσο για τη συμφιλίωση του λαού με το Θεό. Για την καταπολέμηση των αμαρτιών, έχουν καθιερωθεί ορισμένες τυπικές πράξεις, όπως είναι οι θυσίες, οι τελετές, η νηστεία κ.λ.π. Η αγάπη προς τον πλησίον προσφέρεται μόνο στους συγγενείς και στους ομοεθνείς.
Ένα άλλο βασικό σημείο της διδασκαλίας του Ιουδαϊσμού είναι ο Μεσσιανισμός, η αναμονή δηλαδή του Μεσσία ο οποίος θα κατάγεται από το γένος του Δαβίδ, θα είναι Υιός του Θεού και θα είναι προικισμένος με εξαίρετα χαρίσματα και θεία δύναμη. Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους,ο Ιουδαϊκός λαός παρουσίασε θρησκευτική κατάπτωση, με αποτέλεσμα να παρερμηνεύσει την πνευματική και παγκόσμια αποστολή του Μεσσία, αλλά συνεχίζει να περιμένει κάποιο επίγειο μεσσία που θα καταστήσει το Ιουδαϊκό έθνος κυρίαρχο στον κόσμο.
Συμπέρασμα.
Ο Ιουδαϊσμός είναι μονοθεϊστική θρησκεία και αποτελεί την πρώτη αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο. Έχει προπαρασκευαστικό χαρακτήρα. Υπήρξε «παιδαγωγός εις Χριστόν» (Γαλ. 3, 24). Με την εμφάνιση του Χριστιανισμού λήγει η αποστολή του Ιουδαϊσμού.
β. Χριστιανισμός
Ιστορικά στοιχεία. Ι
ιδρυτής του Χριστιανισμού είναι ο Ιησούς Χριστός. Ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο είχε προαναγγελθεί από ιερά πρόσωπα της Ιουδαϊκής θρησκείας, τους προφήτες. Επίσημη βεβαίωση και επαλήθευση των προφητειών, για τον ερχομό του Μεσσία, έχουμε από τον ίδιο το Χριστό στη συνομιλία Του με τη Σαμαρείτιδα. Όταν εκείνη του είπε «Οίδα ότι Μεσσίας έρχεται, ο λεγόμενος Χριστός», ο Ιησούς της φανέρωσε «Εγώ ειμί ο λάλων σοι» (Ιωάν. 4, 25 – 26).
Ο Χριστιανισμός αποδεσμεύτηκε από τον Ιουδαϊσμό το 49 μ.Χ. με απόφαση της Αποστολικής Συνόδου των Ιεροσολύμων. Έτσι, ενώ ο Ιουδαϊσμός δε δέχτηκε τον ερχομό του Χριστού και συνεχίζει να τον αναμένει, ο Χριστιανισμός ως «καινή κτίσις» ακολούθησε το δρόμο που χάραξε ο Θεάνθρωπος Χριστός.
Ο αριθμός των Χριστιανών •από τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού μέχρι σήμερα βρίσκεται σε συνεχή ανοδική πορεία. Σύμφωνα με υπάρχοντα στοιχεία, το 33 μ.Χ. την ημέρα της Πεντηκοστής πίστεψαν στο κήρυγμα του Αποστόλου Πέτρου και βαπτίστηκαν Χριστιανοί τρεις χιλιάδες Ιουδαίοι. Το 100 μ.Χ. οι Χριστιανοί είχαν γίνει πέντε εκατομμύρια, το 1000 μ.Χ. είχαν φτάσει τα πενήντα εκατομμύρια και σήμερα ξεπερνούν το ένα δισεκατομμύριο.
Διαχωρισμός του Χριστιανισμού.
Από τότε που αποδεσμεύτηκε ο Χριστιανισμός από τον Ιουδαϊσμό (49 μ.Χ.) μέχρι το έτος 858 μ.Χ. δεν αντιμετωπίστηκαν σοβαρά προβλήματα, αν και υπήρχαν ορισμένες αντιθέσεις λόγω της νοοτροπίας των διάφορων Χριστιανικών λαών. Τους πρώτους αιώνες, επειδή στη Δύση μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα, οι αντιθέσεις τακτοποιούνταν. Όταν όμως στη Δύση επικράτησε σαν Θεολογική και Εκκλησιαστική γλώσσα η λατινική, οι διαφορές έγιναν βαθύτερες, επειδή τα έργα των πατέρων της Εκκλησίας (Βασιλείου, Χρυσοστόμου κ.λ.π.) έπαψαν να μελετούνται από άγνοια της Ελληνικής γλώσσας. Έτσι άρχισαν οι Δυτικοί να απομακρύνονται σιγά – σιγά από τους Ανατολικούς. Η έκτη Οικουμενική Σύνοδος υπέδειξε στη Δυτική Εκκλησία ορισμένες καινοτομίες της, αλλά αυτή δεν έδωσε σημασία και συνέχισε να προχωρεί στο χωρισμό.
…
Τέλος το 1054, έγινε οριστικά ο χωρισμός της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας, όταν τριμελής αντιπροσωπεία της Δυτικής Εκκλησίας υπό τον Καρδινάλιο Ουβέρτο προσήλθε στην Κωνσταντινούπολη και εισήλθε στο ναό της Αγίας Σοφίας την ώρα της θείας Λατρείας και άφησε πάνω στην Αγία Τράπεζα έγγραφο με το οποίο αναθεμάτιζε τον τότε Πατριάρχη Κωνσταντίνο Μιχαήλ Κηρουλάριο και όλους τους Ορθοδόξους σαν αιρετικούς. Η Δυτική Εκκλησία έκτοτε έπαψε να έχει επικοινωνία με την Ανατολική και με τα τέσσερα άλλα Πατριαρχεία.
Συμπέρασμα.
Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι η μοναδική αληθινή Θρησκεία στον κόσμο, η οποία αποκαλύφθηκε στον άνθρωπο από τον ίδιο τον «ενανθρωπήσαντα» Θεό και η οποία έχει διατηρήσει τη διδασκαλία του Χριστού εντελώς αναλλοίωτη και όπως ακριβώς της παραδόθηκε από τους Αποστόλους.
Η Μοναδικότητα του Χριστιανισμού
Ο Χριστιανισμός αντλεί τη Μοναδικότητα του, έναντι των άλλων θρησκειών από τις μεγάλες και ουσιαστικές διαφορές του απ’ αυτές. Μερικές τέτοιες διαφορές είναι:
α. Ο ιδρυτής
Στα εξωχριστιανικά θρησκεύματα έχουμε συνήθως ιδρυτή κάποιο άνθρωπο χωρίς θείο κύρος, ή κάποια απρόσωπη παράδοση. Στο Χριστιανισμό ιδρυτής είναι ο ίδιος ο θεός στο πρόσωπο του Χριστού. Ο θεός έγινε άνθρωπος για να ανεβάσει τον άνθρωπο στο θεό.
β. Η λύτρωση
Στα άλλα θρησκεύματα δεν υπάρχει λυτρωτής. Η λύτρωση σ’ αυτά αποτελεί αναζήτηση και νοσταλγία της ψυχής, που δεν εκπληρώνεται. Υπόσχονται λύτρωση χωρίς να είναι σε θέση να την προσφέρουν. Στο Χριστιανισμό υπάρχει λύτρωση του ανθρώπου, η οποία πραγματοποιείται στο Πρόσωπο του Χριστού. Ο Χριστός είναι ο Μοναδικός Λυτρωτής, γιατί ενώνει στον εαυτό Του, το Θεό και τον άνθρωπο. Έτσι συνδέεται και πάλι ο άνθρωπος με το Θεό και σώζεται.

γ. Η αντοχή στο χρόνο
Η διδασκαλία του Χριστιανισμού είναι η μόνη που διατηρείται άφθαρτη, αναλλοίωτη και ζωντανή χωρίς να επηρεάζεται από το πέρασμα των αιώνων. Τούτο συμβαίνει, γιατί είναι η μόνη που προσφέρει την αληθινή γνώση του Θεού. Στις εξωχριστιανικές θρησκείες, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον αληθινό Θεό, αλλά τον νοσταλγούν και γι’ αυτό επηρεάζονται από το χρόνο και αναπροσαρμόζονται συνήθως για να εξυπηρετούν τις τωρινές ανάγκες των οπαδών τους.

δ. Η εκδήλωση της αγάπης
Στο Χριστιανισμό η αγάπη εκδηλώνεται χωρίς διάκριση προς όλους τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς. Στις άλλες θρησκείες ή δεν υπάρχει η αγάπη ούτε σαν λέξη, ή αν υπάρχει, εκδηλώνεται μόνο προς συγκεκριμένα πρόσωπα.
ε. Οι Άγιοι
Στα άλλα θρησκεύματα δε συναντούμε Αγίους. Ορισμένα έχουν να παρουσιάσουν ανθρώπους με αρετές και καλοσύνη, Αγίους όμως δεν έχουν. Στο Χριστιανισμό ένα πλήθος ανθρώπων εμπνεύστηκαν από το Θεϊκό μεγαλείο του Χριστού και αφού έφτασαν σε μεγάλο βαθμό πνευματικότητας ανακηρύχτηκαν Άγιοι.
στ. Η λατρεία
Στη Χριστιανική Θρησκεία, η λατρεία είναι πνευματική και η ψυχή επικοινωνεί με το Θεό. Στις άλλες θρησκείες η λατρεία είναι υλική και πραγματοποιείται με εξωτερικούς τύπους όπως είναι οι θυσίες ζώων κ.ά.

ζ. Ο Τριαδικός θεός
Στα εξωχριστιανικά θρησκεύματα συναντούμε το μονοθεϊσμό ή τον πολυθεΐσμό, γιατί έτσι ο ανθρώπινος νους φαντάστηκε τη θεία αλήθεια. Στο Χριστιανισμό υπάρχει κατ’ αποκάλυψη του Ίδιου του θεού, ο Τριαδικός θεός, ο Μόνος αληθινός θεός.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Mόνο στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό έχουμε πραγματική θεογνωσία γιατί είναι η μοναδική «θρησκεία» η οποία αποκαλύφθηκε στον άνθρωπο από τον ίδιο τον ενανθρωπήσαντα θεό και η οποία διατηρεί τη διδασκαλία της, από της ιδρύσεως της μέχρι σήμερα, εντελώς αναλλοίωτη και όπως ακριβώς μας την παρέδωσε ο Χριστός μέσω των Αποστόλων.
Αντισυνταγματάρχη (ΤΧ) ΜΙΧΑΗΛ ΒΟΥΡΕΞΑΚΗ

» Ερωτήσεις - Απαντήσεις

Ποιά η διαφορά της εορτής της Πεντηκοστής με την εορτή του Αγίου Πνεύματος;

Ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία διαφορά.Η εορτή της Πεντηκοστής είναι εορτή της Αγίας Τριάδος, αφού με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος μαθαίνουμε ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος έγινε κατά την ημέρα της Κυριακής. Την ήμερα αυτή,  ήλθε το Άγιο Πνεύμα στους Μαθητές του Χριστού. Ο ιερός υμνογράφος αποκαλεί την Πεντηκοστή τελευταία εορτή από πλευράς αναπλάσεως και ανακαινίσεως του ανθρώπου: «Την μεθέορτον πιστοί και τελευταίαν εορτήν εορτάσωμεν φαιδρώς, αύτη εστί Πεντηκοστή, επαγγελίας συμπλήρωσις και προθεσμία».
Οι άγιοι Πατέρες μας λοιπόν, πού έβαλαν σε άριστη σειρά και τάξη όλα τα θέματα της πίστεως μας, για να δώσουν τιμή στο Άγιο Πνεύμα, όρισαν να το εορτάζουμε και κατά την Πεντηκοστή, αλλά και ξεχωριστά την επόμενη ημερα την Δευτέρα.
Βέβαια,  όπως διδαχθήκαμε και πιστεύουμε, κοινή είναι η ενέργεια του Τριαδικού Θεού και ποτέ δεν μπορεί να χωρισθή και να απομονωθή ένα Πρόσωπο από τα άλλα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Το Άγιον Πνεύμα είναι ομοούσιο με τον Υιό και τον Πατέρα, γιατί και τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος έχουν κοινή ουσία ή φύση, και κοινή ενέργεια.Το υπόμνημα του Πεντηκοσταρίου της Δευτέρας του Αγίου Πνέυματος είναι χαρακτηριστικό:

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Δευτέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, αὐτὸ τὸ πανάγιον, καὶ ζωοποιόν, καὶ παντοδύναμον ἑορτάζομεν Πνεῦμα, τὸν ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τὸ Ὁμότιμον, καὶ Ὁμοούσιον, καὶ Ὁμόδοξον τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ.
Στίχοι
Πᾶσα πνοή, δόξαζε Πνεῦμα Κυρίου,
Δι’ οὗ πονηρῶν πνευμάτων φροῦδα θράση.

 Τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πρεσβείαις τῶν Ἀποστόλων σου, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Και της Κυριακής της Πεντηκοστής αναφέρει:

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ ὀγδόῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν ἁγίαν Πεντηκοστὴν ἑορτάζομεν.
Στίχοι
Πνοῇ βιαίᾳ γλωσσοπυρσεύτως νέμει,
Χριστὸς τὸ θεῖον Πνεῦμα τοῖς Ἀποστόλοις.
Ἐκκέχυται μεγάλῳ ἑνὶ ἤματι Πνεῦμ’ ἁλιεῦσι.
Ταῖς τῶν ἁγίων Ἀποστόλων πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Συμπερασματικά:
Οι άγιοι Πατέρες μας πού έβαλαν σε άριστη σειρά και τάξη όλα τα θέματα της πίστεως μας, για να δώσουν τιμή στο Άγιο Πνεύμα, όρισαν να το εορτάζουμε και κατά την Πεντηκοστή, αλλά και ξεχωριστά την επόμενη ημέρα. Εμείς, πρέπει να γνωρίζουμε ότι την ήμερα αυτή, όταν εορταζόταν η Πεντηκοστή των Εβραίων, ήλθε το Άγιο Πνεύμα στους Μαθητές του Χριστού. Επειδή, λοιπόν, οι Άγιοι Πατέρες θεώρησαν καλό να ξεχωρίσουν τις γιορτές για να τιμήσουν με τον τρόπο αυτό το μεγαλείο του Παναγίου και Ζωοποιού Πνεύματος, γι’ αυτό εορτάζουμε το Πανάγιο Πνεύμα, πού είναι μία υπόσταση της Αγίας Τριάδος.
πηγές: Συναξάριον Πεντηκοσταρίου, «Δεσποτικές Εορτές» Μητροπολίτου Ναυπάκτου κκ Ιεροθέου, «τί γιορτάζουμε από το Τριώδιο έως την Πεντηκοστή, ιερομ. Ιερωνύμου Δελημάρη
Ορθόδοξες Απαντήσεις, Ιούνιος 2007

Πῶς μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπισθεῖ τὸ ἄγχος; Κορναράκης 'Ιωάννης (Ὅμότιμος Καθηγητής Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας καὶ Ἐξομολογητικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν)

Τὸ ἄγχος εἶναι ἀναμφιβόλως ἕνα πληθωρικὸ ψυχολογικὸ χαρακτηριστικό τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς μας. Οἱ χαρακτηρισμοί: ἀγχώδης ἀντίδραση, ἀγχογόνος κατάσταση ἀνθρώπινης ζωῆς, ἀγχωτικὸς τύπος καὶ ἄλλοι παρόμοιοι καὶ σχετικοὶ μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ἄγχους χαρακτηρισμοί, ἀκούγονται συχνὰ στὴν καθημερινή μας ζωή.

Στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐπιστημονικῆς ψυχολογικῆς ἔρευνας τὸ ἄγχος ἐντοπίσθηκε ὡς νοσογόνο σύμπτωμα ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς, κατὰ τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 19ου αἰῶνος, στὸ πλαίσιο τῆς ἀναπτύξεως τῶν διαφόρων θεωριῶν τῆς Ψυχολογίας τοῦ Βάθους (τοῦ ἀσυνειδήτου).

Ἀλλὰ τὸ ἄγχος ὑπῆρχε πάντοτε στὴν ἀνθρώπινη ψυχή, ἀπὸ κάποια χρονικὴ στιγμὴ καὶ ἑξῆς, ὡς λανθάνον αἴτιο ἐνδεχόμενης ψυχικῆς διαταραχῆς, μικρῆς ἢ μεγάλης ἐκτάσεως. Ἁπλῶς κατὰ τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 20ου αἰῶνος οἱ συνεχεῖς, μεγάλες καὶ συχνὰ ἐκπληκτικὲς ἀλλαγὲς συνθηκῶν καὶ ὅρων ἀνθρώπινης ζωῆς, ὀφειλόμενες στὴν ταχεία ἐξέλιξη τῶν ἐπιστημῶν καὶ μάλιστα τῆς τεχνολογίας, ὅπως καὶ στὴ σχετικὴ συνεργία λοιπῶν κοινωνικῶν, ἰδεολογικῶν καὶ πολιτισμικῶν παραγόντων, συνετέλεσαν στὴν ἔντονη διέγερση τοῦ ἀνθρώπινου ψυχισμοῦ, μὲ συνέπεια τὴν ἐκδήλωση ψυχολογικῶν προβλημάτων ἀλλὰ καὶ ψυχοπαθολογικῶν συμπτωμάτων μὲ κορυφαῖο, συχνά, χαρακτηριστικὸ τὸ ἄγχος.

Τὸ ἄγχος γεννήθηκε στὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ στὸν παράδεισο ἀμέσως μὲ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἁμαρτία. Ἡ παράβαση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὴ θανατηφόρο παρακοὴ τοῦ Ἀδάμ, βιώθηκε καὶ ἐκδηλώθηκε ἤδη μέσα στὸν παράδεισο ὡς ἀγχογόνος ἀντίδραση στὰ ἀποτελέσματα τῆς παρακοῆς αὐτῆς, ἐπὶ τοῦ ψυχοσωματικοῦ ὀργανισμοῦ τοῦ ἀδαμικοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ πρώτη ἀγχωτικὴ ἀντίδραση τοῦ ἀδαμικοῦ ζεύγους σχετίζεται μὲ τὴν μεταπτωτικὴ αὐτοσυνειδησία τοῦ ζεύγους αὐτοῦ· «καὶ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο, καὶ ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔρραψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα» (Γεν. γ’ 7).

Ἡ προσεκτικὴ μελέτη τοῦ στίχου αὐτοῦ δείχνει ὅτι οἱ παραβάτες τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, μόλις ἔφαγαν τὸν ἀπαγορευμένο καρπό, βρέθηκαν μπροστὰ σὲ μία εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ τους, τόσον ἀποκρουστικὴ στὰ μάτια τῆς αὐτοσυνειδησίας τους, ὥστε ἀμέσως, χωρὶς τὴν παραμικρὴ χρονοτριβή, προσπάθησαν νὰ καλύψουν τὴν ἀσχημοσύνη τῆς ψυχικῆς, ἀπαράδεκτης γι’ αὐτούς, εἰκόνας τους.

Ἔτσι στὸ Γεν. 3,7 ἔχουμε δύο σημαντικὰ ὑπαρξιακὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τῶν παραβατῶν αὐτῶν τὴν ἀπαράδεκτη γι’ αὐτοὺς μεταπτωτικὴ αὐτοσυνειδησία τους καὶ τὴν κάλυψη τῆς εἰκόνας τῆς αὐτοσυνειδησίας τους αὐτῆς, μὲ τέτοια συνάφεια μεταξύ τους, ὥστε νὰ μαρτυρεῖται ἐντυπωσιακὰ ὁ ἀγχώδης χαρακτήρας τῆς ἀμεσότητος μὲ τὴν ὁποία ἔσπευσαν, εὐθὺς ἀμέσως, νὰ πραγματοποιήσουν τὴν κάλυψη αὐτή, τῆς κακοποιημένης ἀπὸ τὴν ἁμαρτία προσωπικῆς τους εἰκόνας.

Ἐξάλλου ἡ δεύτερη ἀγχώδης ἀντίδραση τοῦ ἀδαμικοῦ ζεύγους στὴν ἀποτρόπαια αὐτὴ εἰκόνα τους, ἦταν ἡ ἄμεση, ἐσπευσμένη, ἀπόκρυψή τους πίσω ἀπὸ τὰ δέντρα τοῦ παραδείσου, ὅταν «ἤκουσαν τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τὸ δειλινὸν» (Γεν. 3, 8). Τὸ ἠχητικὸ ἐρέθισμα τῆς φωνῆς τοῦ Θεοῦ τοὺς προκάλεσε ἔντρομη φυγὴ καὶ κρύψιμο. Ἔτσι «ἐκρύβησαν ὅ τε Ἀδὰμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἐν μέσῳ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου».

Ὅταν ὅμως ὁ Θεὸς ἐκάλεσε ὀνομαστικῶς τὸν Ἀδάμ, μὲ τὴν ἐρώτηση· «Ἀδάμ, ποῦ εἶ;», ἐκεῖνος ἀπήντησε ὁμολογώντας καὶ δικαιολογώντας συγχρόνως τὸ κρύψιμό του πίσω ἀπὸ τὰ δέντρα τοῦ παραδείσου· «τῆς φωνῆς σου ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἐφοβήθην, ὅτι γυμνὸς εἰμί, καὶ ἐκρύβην». Ἡ αὐτοσυνειδησία τῆς γυμνότητος τῆς εἰκόνας τους ἀπὸ τὰ θεουργὰ χαρίσματα τοῦ «κατ’ εἰκόνα» λειτούργησε μὲ ἔντρομη ἀμεσότητα, γιὰ τὴν ἀπόκρυψή τους ἀπὸ τὴν ἐλεγκτικὴ παρουσία τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ. «Ἐφοβήθην» καὶ «ἐκρύβην»! Φόβος καὶ κρύψιμο, πρὸ τῆς ἐλεγκτικῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ!

Ἂν θὰ θέλαμε νὰ συσχετίσουμε τὶς δύο αὐτὲς λέξεις ἢ ἀντιδράσεις τοῦ πεπτωκότος ἀδαμικοῦ ἀνθρώπου, φόβο καὶ κρύψιμο, μὲ βασικὲς ἔννοιες τῆς Ψυχολογίας τοῦ ἀσυνειδήτου (τοῦ Βάθους), θὰ διαπιστώναμε χωρὶς δυσκολία τὴ σύμπτωση τοῦ ἀδαμικοῦ φόβου μὲ τὸ ἄγχος, ὅπως ἀκριβῶς τὸ ἐννοεῖ ἡ σύγχρονη Ψυχολογία στὴν ψυχοδυναμική του λειτουργία. Ἀλλὰ καὶ τὸ κρύψιμο θὰ μπορούσαμε ἄνετα νὰ τὸ παραλληλίσουμε καὶ μᾶλλον νὰ τὸ ταυτίσουμε μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀπωθήσεως τοῦ ἑαυτοῦ στὸ ἀσυνείδητό του, ὅπως ἀκριβῶς τὴν ἀντιλαμβάνεται τὴν ἔννοια αὐτή, στὴ σχέση της μὲ τὸ ἄγχος, ἡ ἴδια Ψυχολογία.

Σύμφωνα μὲ τέτοιες συσχετίσεις μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἡ πτώση στὴν ἁμαρτία ἐπεσκότισε πράγματι καὶ ἀχρείωσε σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴ χαρισματικὴ (θεουργὸ) δυναμική τοῦ «κατ’ εἰκόνα». Τὸ μεγάλο αὐτὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν πρωτόπλαστο, βυθίστηκε στὸ σκότος μιᾶς ψυχικῆς πραγματικότητας, ἄγνωστης πλέον καὶ ἀπρόσιτης στὸ σκοτισμένο λογικό του ἀνθρώπου. Θὰ λέγαμε μὲ τὴ γλώσσα τῆς σύγχρονης ψυχολογίας στὸν ἀσυνείδητο ψυχισμό του.

Ἔτσι, στὸ ἑξῆς, οἱ ψυχικὲς ἀντιδράσεις τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου εἶχαν πλέον ἀσυνείδητες ἀφετηρίες, ἐφόσον ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, βυθισμένος στὸ σκότος τῆς ἁμαρτίας, δὲν μπορεῖ πλέον νὰ κατόπτευση φωτιστικὰ τὸ ἀπύθμενο βάθος τῆς ἁμαρτίας αὐτῆς, στὴν ὁποία εἶχε ἤδη δουλωθῆ.

Ἑπομένως ὄχι μόνο τὸ ἄγχος ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπώθηση τοῦ ἑαυτοῦ στὸν ἀσυνείδητο ψυχισμό του, εἶναι συμπτώματα τῆς διαβρώσεως τοῦ «κατ’ εἰκόνα» ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία στὴν ἁμαρτία, μὲ κοινὴ ὅμως ἐσωτερικὴ ἁμαρτητικὴ σχέση, ποὺ οὐσιώνεται στὴ βίωση τῆς ἐνοχῆς γιὰ τὴν παράβαση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ ἄγχος ἔχει σαφῶς ἐνοχικὴ ἀφετηρία. Ἐκφράσθηκε ὡς φόβος μπροστὰ στὴν ἀπειλὴ τῆς ἐλεγκτικῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ.

Καὶ εἶναι ἰδιαίτερα ἀξιοπρόσεκτο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύγχρονη Ψυχολογία τοῦ ἀσυνειδήτου, κατανοεῖ τὸ ἄγχος ἐπίσης ὡς ἀσυνείδητη καὶ διάχυτη στὴ συνολικὴ ὕπαρξη τοῦ ἄνθρωπου ἐνοχικὴ ἀγωνία. Πρόκειται ἀσφαλῶς γιὰ τὸ ἰσχυρότερο πάθος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς· τὸ βίωμα ἢ τὸ αἴσθημα τῆς ἐνοχῆς, ποὺ ἐξάλλου ἀποτελεῖ καὶ τὸν πυρήνα τοῦ νευρωτικοῦ γενικὰ φαινομένου.
 

*
 

Ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτὴ τὸ ἄγχος ὑποδηλώνει τὴν ἀόριστη, μὴ δυνάμενη νὰ προσδιορισθεῖ ἐξ ἀντικειμένου ἀγωνία ἐνώπιον κάποιας ἀπειλῆς κινδύνου. Τὸ δὲ ἔντονο κινητικὸ – ψυχοδυναμικὸ στοιχεῖο του, ποὺ προεκτείνεται συχνὰ στὴ συμπεριφορὰ τῆς ἀγχωτικῆς ἀντιδράσεως, μὲ μορφὴ ἐπιθετικότητος, ἀποτελεῖ ἀσφαλῶς μαρτυρία τῆς ἐνοχικῆς ἀφετηρίας του.
 

*
 

Ἀλλὰ τὸ ἄγχος, ὡς παθογόνος παράγοντας τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ὡς πάθος, εἶναι ὑπὸ ὡρισμένους ὅρους, ἐπιδεκτικὸ μιᾶς ἀξιοποιήσεώς του ὡς ἐργαλείου πνευματικῆς καὶ μάλιστα νηπτικῆς προκοπῆς. Κατὰ τὸν ἅγ. Μάξιμο, τὰ πάθη, ἂν καὶ δὲν «συνεκτίσθησαν προηγουμένως» στὴν ἀνθρώπινη φύση, εἶναι καλὰ γιὰ τοὺς προχωρημένους στὴν πνευματικὴ ζωή. Γιατί αὐτοὶ μποροῦν νὰ χρησιμοποιοῦν τὴν ἐμπειρία τῶν παθῶν ποὺ εἶχαν (καὶ τὰ ἐξέβαλαν ἀπὸ τὴ σαρκική τους ἀφετηρία) γιὰ τὴν ἀπόκτηση οὐρανίων ἀρετῶν. Ὅπως τὸ φόβο ὡς μέσο προφυλάξεως ἀπὸ τὴ μέλλουσα τιμωρία ἀλλὰ καὶ τὴ λύπη, ὡς διορθωτικὴ διάθεση, κατὰ τὴ μεταμέλεια γιὰ κάποιο κακό, ποὺ διαπράχθηκε κατὰ τὸν παρόντα βίο.

Πρόκειται ἐδῶ γιὰ μία μεταποιητικὴ «κατεργασία» τῆς δυναμικῆς ἑνὸς πάθους σὲ πνευματικὴ λειτουργία ἀρετῆς. Τὴ μεταποιητικὴ αὐτὴ μέθοδο μεταβολῆς μιᾶς ἀρνητικῆς πνευματικῆς ἐμπειρίας σὲ θετικὴ καὶ ἐποικοδομητικὴ ἐνέργεια ἀνωτέρου ἐπιπέδου πνευματικῆς ζωῆς, ἐπισημαίνει καὶ ὁ ἅγ. Μάξιμος σὲ ὁρισμένα σημεῖα τοῦ συγγραφικοῦ του ἔργου.

Ἐφόσον· «Πᾶν πάθος κατὰ συμπλοκὴν πάντως αἰσθητοῦ τινός, καὶ αἰσθήσεως καὶ «φυσικῆς δυνάμεως», θυμοῦ λέγω τυχόν, ἢ ἐπιθυμίας, ἢ λόγου παρατραπέντος τοῦ κατὰ φύσιν συνίσταται», εἶναι δυνατὸν ἕνας «σπουδαῖος» πνευματικὸς ἀγωνιστής, κατὰ τὴν ἐπιδίωξη κάποιας ἀρετῆς νὰ «μεταποίησῃ ἢ νὰ «μεθορμήσῃ» ἢ νὰ «μετεργασθῇ» ἢ νὰ «ἐπαναγάγῃ» τὴ φυσικὴ αὐτὴ δυναμική τοῦ πάθους σὲ βιωματικὴ ποιότητα ἀρετῆς.

Εἶναι λοιπὸν δυνατὸν ἕνας ἀγωνιζόμενος χριστιανός, ποὺ ἀνήκει σ’ ἕνα ἀγχώδη τύπο, νὰ προσπαθήσει νὰ «μεθορμήσῃ» τὴν ἀγχωτική του δυναμικὴ σὲ ὑψηλὰ πεδία πνευματικῆς ζωῆς, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι ἡ νήψη, ἡ ἐγρήγορση, ἡ πατερικὴ προσοχὴ καὶ ἄλλες παρόμοιες πνευματικὲς ἐμπειρίες καὶ ἐνέργειες. Στὴν ἁγιογραφικὴ ἀλλὰ καὶ στὴν πατερικὴ διδαχὴ συναντοῦμε προτροπὲς ποὺ μᾶς προσανατολίζουν στὴν πνευματικὴ ἀξιοποίηση μιᾶς «ἀγχωτικῆς» ἢ «φοβικῆς» δυναμικῆς. Ὅπως ἐνδεικτικῶς•

α) Στὴν Π. Δ. «δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιάσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ» (Ψαλμ β’ 11).

β) Στὴν Κ.Δ. «Γρηγορεῖτε οὖν ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται». «Γρηγορεῖτε οὖν· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ κύριος τῆς οἰκίας ἔρχεται… μὴ ἐλθὼν ἐξαίφνης εὕρῃ ὑμᾶς καθεύδοντας».

«Μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε». «Νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίη.

γ) Κατὰ τὸν ἅγ. Μακάριο τὸν Αἰγύπτιο, αὐτὸς ποὺ θέλει πραγματικὰ νὰ εὐχαρίστησει τὸ Θεὸ καὶ νὰ δεχθεῖ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πρέπει νὰ βιάζει τὸν ἑαυτό του στὴν τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ… ὅπως ἀκριβῶς αὐτὸς ποὺ προσπαθεῖ νὰ μάθει τὴν εὐχὴ καὶ «βιάζεται καὶ ἄγχει». Κι’ αὐτὸς λοιπὸν ποὺ θέλει νὰ ἐφαρμόσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ «βιάζεται καὶ ἄγχει καὶ ἐθίζει ἔθος ἀγαθόν… Καὶ ἐμεῖς λοιπὸν βιασώμεθα καὶ ἄγξωμεν ἑαυτοὺς εἰς τὴν κατόρθωσιν τῶν ἀρετῶν».

Ὁ ἴδιος ἅγιος συνιστᾶ «Πάντοτε ο»=υν ἐν τῇ συνειδήσει ὀφείλεις ἔχειν τὴν μέριμναν καὶ τὸν φόβον…. τὸν φόβον καὶ τὸν πόνον, ὡς φυσικὸν καὶ ἄτρεπτον, τὸν συντριμμὸν τῆς καρδίας πάντοτε πεπηγμένον».

Ἐπίσης, κατὰ τὸν ἀββᾶ Δωρόθεο, ὁ ἀδιαλείπτως προσευχόμενος ἄνθρωπος, ἂν ἀξιωθεῖ νὰ ἀπόκτησει κάποιο χάρισμα γνωρίζει πῶς τὸ κατόρθωσε καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερηφανευθεῖ γιὰ τὸ χάρισμα αὐτό, ὅτι μὲ τὴ δική του δύναμη τὸ ἀπέκτησε ἀλλὰ τὸ ἀποδίδει στὸ Θεὸ καὶ συνεχῶς τὸν παρακαλεῖ «τρέμων» νὰ μὴ ἀποδειχθεῖ ἀνάξιος αὐτοῦ τοῦ χαρίσματος καὶ στερηθεῖ τῆς βοηθείας του καὶ ἀποκαλυφθεῖ ἔτσι ἡ ἀσθένεια καὶ ἡ ἀδυναμία του.

Ἡ ἀνάδυση τοῦ ἄγχους ἀπὸ ἀσυνείδητες, ἄγνωστες καὶ ἀπρόσιτες ἀπὸ τὸ λογικὸ ἐνδοψυχικὲς ἀφετηρίες, κάνουν πολὺ δύσκολη, ἂν μὴ ἀδύνατη, τὴν κατὰ μέτωπο καταπολέμησή του. Γεγονὸς ποὺ ἀφορᾶ σ’ ὅλα τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἡ πατερικὴ ἐμπειρία ποὺ ἐπισημαίνει ὅτι ὁ πνευματικὸς ἀγωνιστὴς δὲν εἶναι ἐκριζωτὴς τῶν παθῶν ἀλλὰ ἀνταγωνιστής, δείχνει ὅτι ἡ μέθοδος τῆς μετοχετεύσεως τῆς ψυχικῆς δυναμικῆς τοῦ πάθους σὲ στόχους πνευματικῆς ζωῆς, δημιουργεῖ ἐλπίδες μιᾶς θεοφιλοῦς ἀξιοποιήσεως τοῦ ἄγχους, σὲ νηπτικοὺς ἀγῶνες καὶ προσπάθειες φωτιστικῆς αὐτογνωσίας, στὸ κλίμα τῆς ἀδιάλειπτης μνήμης τοῦ ὀνόματος καὶ τῆς παρουσίας τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ στὴ προσωπικὴ ζωὴ τοῦ πνευματικοῦ ἀγωνιστοῦ.

Ἂν τὸ ἄγχος βιώνεται ὡς ἕνας ἀνεπιθύμητος ψυχικὸς ἀναγκασμός, σὰν μία πιεστικὴ βία στὸν πυρήνα τῆς αὐτοσυνειδησίας τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ὁ μόνος τρόπος νὰ ἀνταγωνιστεῖ κανεὶς τὸ ἄγχος εἶναι ἡ ἄσκηση βίας στὴ βία τοῦ πάθους αὐτοῦ. Στὸ σημεῖο τοῦτο εἶναι χρήσιμη ἡ προτροπὴ τοῦ ὁσίου Νείλου τοῦ ἀσκητοῦ· «Θέλησον τῇ βίᾳ τῆς φιλόθεου σπουδῆς ἐκνικῆσαι καὶ λῦσαι τὴν βίαν (τοῦ ἄγχους)! «Ἡμεῖς τῇ βίᾳ τὴν βίαν καταγωνισώμεθα».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Στὸ ἐρώτημα «πῶς μπορεῖ ἕνας πνευματικὸς ἄνθρωπος νὰ ἀντιμετώπισει καὶ νὰ ἀξιοποίηση τὸ ἄγχος ὡς ἐργαλεῖο πνευματικῆς προκοπῆς;» μία ἐπιγραμματικὴ – συνοπτικὴ ἀπάντηση θὰ ἦταν, στὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἡ ἑξῆς·

- Νὰ παραδώσει τὸ ἄγχος καὶ τὴν ἀνασφάλεια ποὺ τὸ συνοδεύει στὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

- Νὰ προσπαθήσει νὰ τὸ ἰδεῖ καὶ νὰ τὸ κατανοήσει στὴν ψυχοδυναμική του ἰδιαιτερότητα ὡς φοβίας ἢ ἀόριστης ἀγωνίας ἢ ἀναιτιολόγητης ἐπιθετικῆς παρορμήσεως ἢ τέλος ὡς ἐνοχικῆς φοβικῆς εὐαισθησίας, ὡς παράγοντα τῆς παιδείας τοῦ Κυρίου!

- Νὰ ἐντοπίσει ἐνδεχομένως τὸ ἐνοχικὸ ὑπόστρωμα τοῦ ἄγχους, ποὺ συνήθως ἀποτελεῖ τὴν κυρία ψυχοδυναμική του ἀφετηρία. Ἀπωθημένες ἁμαρτητικὲς ἐμπειρίες, δηλ. ἀνεξομολόγητες ἐνοχές, ἐκδικοῦνται μὲ ἀσυνείδητη ἀγχώδη ἀντίδραση.

- Νὰ συλλάβει τὴν ἀφυπνιστικὴ πνευματικὴ σημασία τοῦ ἄγχους, ὡς ἐρεθίσματος μιᾶς ἐργασίας αὐτογνωσίας μὲ κριτήρια ἀντικειμενικὰ καὶ ὄχι αὐτοδικαιωτικά.

- Νὰ μεταποιήσει τὴ δυναμική τῆς ἀγχωτικῆς ἀγωνίας σὲ νηπτικὸ τρόπο βιώσεως τῆς πνευματικῆς ζωῆς, σύμφωνα μὲ τὴν μνημονευθεῖσα προτροπὴ τοῦ ἄγ. Μακαρίου του Αἰγυπτίου· «Καὶ ἡμεῖς τοίνυν βιασώμεθα καὶ ἄγξωμεν ἑαυτοὺς εἰς τὴν ταπεινοφροσύνην, τὴν ἀγάπην καὶ τὴν πραότητα., ἵνα ἀποστείλῃ τὸ Πνεῦμα αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν ὁ Θεός»!

Ὄντως τὰ ἀντίρροπα τοῦ ἄγχους εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ πραότητα!

Ερωτήσεις - Απαντήσεις »

Από την προκλητική ενδυμασία, υφίσταται κίνδυνος σκανδαλισμού και ψυχικής απώλειας;

…Γνωρίζετε όλοι σας, πόση αξία έχει για την πραγμάτωσι του αγιασμού μας και της σωτηρίας μας η εσωτερική καθαρότης, η καθαρότης της καρδίας. Ό Κύριος μας, Ιησούς Χριστός, με την διδαχή Του έφανέρωσε στους μαθητάς Του και δι’ αυτών σε όλο τον κόσμον όλων των αιώνων, την ανάγκη της διατηρήσεως της καθαρότητος του έσω ανθρώπου άπό τους λογισμούς και τις επιθυμίες.
«Άπό την καρδίαν», είπε ό Κύριος «εξέρχονται πονηροί λογισμοί, φόνοι, μοιχείες, πορνείες, κλοπές, ψευδομαρτυρίες, βλασφημίες» (Ματθ. ιε’, 18-19). Το εσωτερικό του ανθρώπου μολύνεται άπό τον ακάθαρτον οφθαλμόν. «Έάν ο οφθαλμός σου είναι πονηρός, όλο το σώμα θα είναι σκοτεινόν, ακάθαρτον» (Ματθ. στ’, 23) είπε ό Κύριος.
Η άσεμνη ενδυμασία, την οποίαν ο διάβολος με τα δικά του όργανα, τον κόσμο και τον εγωισμό μας, επέβαλε στις μέρες μας, μολύνει τον οφθαλμό, το μάτι μας, το βλέμμα μας και στη συνέχεια τον λογισμό, την καρδιά μας, την επιθυμία.Σήμερα, αγαπητοί, δεν έχουμε άσεμνη ενδυμασία γύρω μας. Έχουμε τέλειο γυμνισμό. Έχουμε επίδειξη γυμνής σαρκός και τελεία παρακοή του θελήματος του Θεού.Προ της πτώσεως οι πρωτόπλαστοι ήταν γυμνοί, γιατί ένεκα της αναμαρτησίας και της αθωότητος, φορούσαν την άφθαρτη στολή της Θείας Χάριτος. Μετά την παρακοή, την πτώσι και την αμαρτία ο άνθρωπος ντύθηκε τους δερμάτινους χιτώνας, το φρόνημα της σαρκός, τον παλαιόν άνθρωπο και αναγκάστηκε πλέον να αναζητήση ενδυμασία. Η γυμνότης του σώματος έκτοτε προκαλεί και μολύνει.
Ταυτοχρόνως, ο Κύριος με την πολλή του αγάπη χάρισε στον άνθρωπο ένα σωτήριο δώρο, την αρετή της αιδούς, της εντροπής.
«Καλόν άνθος ή αιδώς”, διακηρύσσει ό Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. ‘Ό Θεός ένέσπειρε την αιδώ τη φύσει τη ημετέρα», διδάσκει ό ‘Άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος. Ένεκα της αιδούς ό άνδρας ή η γυναίκα, αν το θελήσουν, ντύνονται σεμνά, προφυλάσσουν τον εαυτό τους άπό την φιληδονία, άλλα και δεν σκανδαλίζουν τους συνανθρώπους τους. Για να ανθοφορήση η αιδώς, η εντροπή, χρειάζεται καλλιέργεια, επιμέλεια, προσοχή του εαυτού μας, υπακοή στο θέλημα του Θεού, πνευματική ζωή.Σήμερα δυστυχώς, πολλοί και μάλιστα γυναίκες περιφρονούν το θέλημα του Θεού, την αιδώ και άποβάλλουν την ενδυμασία. Προκαλούν και αμαρτάνουν, σκανδαλίζουν και οδηγούν ψυχές στην απώλεια.
Μή αρνηθούμε, αγαπητοί, ότι υφίσταται κίνδυνος σκανδαλισμού και ψυχικής απωλείας από την προκλητική ενδυμασία. Ένας προφητάναξ Δαυίδ “έπεσε» ένεκα απρόσεκτου βλέμματος και ένας επίγειος άγγελος, ό Άγιος Μαρτινιανός, κλονίστηκε άπό σατανική πρόκλησι γυναικός. Μή το αμφισβητούμε. Ό σύγχρονος γυμνισμός και νεκρούς ακόμα σκανδαλίζει και μολύνει! Καθημερινώς αίχμαλωτίζονται χριστιανοί και μάλιστα νέοι και νέες από την πρόκλησι της γυμνής σαρκός, οδηγούνται σε πτώσεις, χάνουν την καθαρότητα, διαλύονται οικογένειες, κατακερματίζονται ψυχές.
Ένεκα όλων αυτών ώς Επίσκοπος και πατέρας, ο οποίος ποθώ τη σωτηρία σας και προσεύχομαι, γι’ αυτήν, σας ικετεύω, σας παρακαλώ: ακούσατε, φοβηθήτε τον Θεόν. ελευθερωθήτε από την σκλαβιά του κόσμου και της ψευδοθεάς μόδας. Ντυθήτε την αιδώ και την σεμνότητα. Απομακρύνατε την άσεμνη, την προκλητική ενδυμασία. Το σώμα είναι ναός Αγίου Πνεύματος. Μή το υποβιβάζουμε σε σάρκινο αντικείμενο ηδονής. Ας το τιμήσουμε.
Μητέρες, δώσατε παραδείγματα σεμνής ενδυμασίας. Μάθατε τις θυγατέρες σας να σέβωνται τον εαυτό τους. Να έχουν εντροπή και αγάπη στις αρετές. Η αληθινή, η πιο ωραία στολή για μία νέα, είναι οι αρετές. Μή σπρώχνετε τις κόρες σας στην γύμνια και την ακολασία.
Ιδιαιτέρως σεβασθήτε τον Ιερό Ναό. Μή περνάτε με προκλητική ενδυμασία το κατώφλι των Ιερών Ναών και Μοναστηριών. Μή κάνετε τον Ιερό Ναό, κατά την τέλεσι των μυστηρίων Γάμου και Βαπτίσματος, κέντρο γυμνισμού και φοβεράς προκλήσεως. Μή πλησιάζετε το Άγιο Ποτήριο χωρίς σεμνότητα. Σκεφθήτε την ευθύνη σας, όταν σκανδαλίσετε και μία ψυχή ακόμη.Αγαπητοί, σε ένα κόσμο αποσυνθέσεως, προκλήσεων και πνευματικής παρακμής, άς μείνουμε όρθιοι, αταλάντευτοι, υπάκοοι στο θέλημα του Θεού. Ας συναισθανθούμε την παρακοή μας. «Ο Θεός ου μυκτηρίζεται”. Η σεμνή ενδυμασία είναι πολιτισμός, δεν είναι αναχρονισμός.
Ας εργασθούμε όλοι μας για την επάνοδο και επικράτησι της σεμνότητος. Ας εμποδίσουμε την προσβολή και την εμποροποίηση του ανθρωπίνου σώματος και μάλιστα της γυναικός. Ας αγωνισθούμε για την καθαρότητα του σώματος και της καρδιάς. Μόνο έτσι θα σωθή η νεότης, θα οικοδομήσουμε και θα στερεώσουμε αληθινές οικογένειες, θα οδηγηθούμε στον αγιασμό.
Σας ευχαριστώ για την κατανόησι και εύχομαι να σας χαρίζη ο Κύριος κάθε αγαθό.
Μετά πατρικών ευχών,
Ο Μητροπολίτης
Ο Αιτωλίας και Ακαρνανίας
Κοσμάς
(Ποιμαντική Εγκύκλιος· Περί προκλητικών ενδυμασιών και ουσιαστικού γυμνισμούτου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλοακαρνανίας κ. Κοσμά «᾿Ορθόδοξος Τύπος», τ. 1747, 8 Αυγούστου 2008)
από το http://analogion.gr/Koinwnia_kai_Amartia/MhtrKosmas-Gumnismos.htm

Ερωτήσεις - Απαντήσεις »

Πώς εξηγέιται η φράση:"Ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμε, εις ενότητα πάντας εκάλεσε";

Σημαίνει ότι ο Θεός διεμέρισε τα έθνη και τις γλώσσες, αλλά τελικά δια του Αγίου Πνεύματος και δια της διανομής της κοινής γλώσσας του πυρός οι άνθρωποι απέκτησαν ενότητα μεταξύ τους.Η φράση είναι από την ημέρα της εορτής της πεντηκοστής και συγκεκριμένα από το κοντάκιο και στο οποίο γίνεται η σύνδεση ανάμεσα στην αρχική διαίρεση της ανθρωπότητας σε έθνη (πύργος της βαβέλ) και στην υπέρβαση αυτής της διαίρεσης με την ίδρυση της Χριστιανικής Έκκλησίας: ‘Οτε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε,διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος, ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμεν,εις ενότητα πάντας εκάλεσε , και συμφώνως δοξάζομεν το πανάγιον Πνεύμα. ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (Κάλλιστος Γουέαρ)Σχετικά με το δώρο του Παρακλήτου την ημέρα της Πεντηκοστής τρία πράγματα είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά: Πρώτο, είναι ένα δώρο σ’ όλους τους ανθρώπους του Θεού: «και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου» ( Πραξ.2,4). Το δώρο ή χάρισμα του Πνεύματος δεν απονέμεται μόνο στους επισκόπους και τον κλήρο, αλλά σε κάθε βαπτισμένο. Όλοι είναι Πνευματοφόροι, όλοι είναι -με την κατάλληλη έννοια της λέξης -«χαρισματικοί». Δεύτερο, είναι ένα δώρο ενότητας: «ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό» (Πραξ. 2,1). Το Άγιο Πνεύμα κάνει τους πολλούς να είναι ένα Σώμα εν Χριστώ. Η κάθοδος του Πνεύματος την Πεντηκοστή αντιστρέφει το αποτέλεσμα του πύργου της Βαβέλ (Γεν. 11,7). Όπως λέμε στο Κοντάκιο της Γιορτής της Πεντηκοστής: Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος· ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμεν, εις ενότητα πάντας εκάλεσε· και συμφώνως δοξάζομεν το πανάγιον Πνεύμα. Το Πνεύμα φέρνει ενότητα και αμοιβαία κατανόηση, ικανώνοντάς μας να μιλάμε «εν μια φωνή». Μεταμορφώνει τα άτομα σε πρόσωπα. Για την πρώτη Χριστιανική κοινότητα στα Ιεροσόλυμα, στην περίοδο αμέσως μετά την Πεντηκοστή, λέγεται ότι «είχον άπαντα κοινά» και ότι «του πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία και η ψυχή μία» (Πραξ. 2,44· 4,32)· κι αυτό θάπρεπε νάναι το σημάδι της κοινότητας του Χριστού της Πεντηκοστής σε κάθε εποχή. Τρίτο, το δώρο του Πνεύματος είναι ένα δώρο διαφοροποίησης· οι γλώσσες της φωτιάς «διαμερίζονται» ή «χωρίζονται» (Πραξ. 2,3) και κατανέμονται άμεσα στον καθένα. Το Άγιο Πνεύμα δε μας κάνει μόνο όλους ένα, άλλά κάνει και τον καθένα μας διαφορετικό. Στην Πεντηκοστή η πολλαπλότητα των γλωσσών δεν καταργήθηκε αλλά έπαψε να είναι η αιτία του χωρισμού· όπως προηγουμένως, ο καθένας μιλούσε στη δική του γλώσσα, αλλά με τη δύναμη του Πνεύματος ο καθένας μπορούσε να καταλάβει τους άλλους . Για μένα το να είμαι Πνευματοφόρος σημαίνει ν’ αντιλαμβάνομαι όλα τα διακριτικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μου· σημαίνει να γίνω αληθινά ελεύθερος, αληθινά ο εαυτός μου μέσα στη μοναδικότητά μου. Η ζωή μέσα στο Πνεύμα έχει μι’ ανεξάντλητη ποικιλία· είναι σφάλμα και όχι αγιότητα, ότι είναι ανιαρή και μονότονη. Όπως συνήθιζε να παρατηρεί με ανία ένας φίλος μου ιερέας, που αφιέρωνε πολλές ώρες κάθε μέρα ακούγοντας εξομολογήσεις: «τι κρίμα που δεν υπάρχουν καινουργι’ αμαρτήματα!» Υπάρχουν, όμως, πάντα νέες μορφές αγιότητας.

Ορθόδοξες Απαντήσεις, Μάιος 2008